Αποφάσισε να γίνει οινοποιός σε νεαρή ηλικία. Σήμερα, η Ηλιάνα Μαλίχιν είναι ιδιοκτήτρια του ομώνυμου οινοποιείου με έδρα στην Κρήτη. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, παρόλα αυτά από πολύ μικρή ηλικία γνώριζα πως ήθελα να εγκατασταθώ στην Κρήτη και να ασχοληθώ με το αμπέλι και την ελιά. Ήταν ένα πηγαίο και έμφυτο συναίσθημα» εξηγεί η ίδια.
Η διαδρομή μέχρι σήμερα δεν ήταν καθόλου εύκολη. Η ίδια, όπως και οι άλλοι παραγωγοί της περιοχής, έχουν να αντιμετωπίσουν και τις πυρκαγιές, οι οποίες τους έχουν πλήξει. «Δυστυχώς το κράτος δεν ενδιαφέρεται για τον πρωτογενή τομέα. Ακόμα και οι τοπικοί φορείς απαξιώνουν αυτή την δραστηριότητα. Αν βρισκόμασταν σε μια άλλη χώρα ήδη ο ελαιώνας και αμπελώνας των Μελάμπων θα ήταν προστατευμένος από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Εδώ, όχι απλά δεν προστατεύεται, αλλά καταστρέφεται συστηματικά» σημειώνει.
Η Ηλιάνα Μαλίχιν μιλά στο It’s Possible για το πως ξεκίνησε την διαδρομή της, τι παράγει σήμερα, ενώ δίνει και τις δικές της συμβουλές για το πως μπορεί κάποιος να ξανά σηκωθεί μετά από μία μεγάλη καταστροφή.
Πως αποφασίσατε να εγκατασταθείτε στην Κρήτη και να ασχοληθείτε με τους αμπελώνες;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, παρόλα αυτά από πολύ μικρή ηλικία γνώριζα πως ήθελα να εγκατασταθώ στην Κρήτη και να ασχοληθώ με το αμπέλι και την ελιά. Ήταν ένα πηγαίο και έμφυτο συναίσθημα. Έτσι φρόντισα να σπουδάσω Γεωπονική στο Ηράκλειο και κάθε σαββατοκύριακο να βρίσκομαι στο χωριό μας, στη Λαμπηνή, και να φροντίζω την οικογενειακή περιουσία. Έπειτα έλειψα για 1,5 χρόνο στην Αθήνα για το μεταπτυχιακό στην Οινολογία, και γύρισα αμέσως πίσω πιάνοντας δουλειά σε γνωστό οινοποιείο.
Αυτή τη στιγμή τι παράγετε;
Πριν και την καταστροφή από την φωτιά, παρήγαμε 5 διαφορετικές ετικέτες από διαφορετικά χωριά του Ρεθύμνου. Σήμερα, 3 από αυτές αντικαταστάθηκαν από 2 νέες οι οποίες δημιουργήθηκαν για να καλύψουν το κενό και να βοηθήσουν το οινοποιείο να είναι βιώσιμο. Έτσι, αυτή τη στιγμή στην αγορά υπάρχουν τα νέα κρασιά Lefkos που είναι Βιδιανο & Θραψαθήρι όχι από ένα χωριό όπως συνηθιζόταν, αλλά από διάφορα χωριά, και το Liatiko Rose επίσης στην ίδια λογική.
Όπως έχετε πει και σε παλαιότερη συνέντευξη σας, έχετε αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα λόγω πυρκαγιών και αυτό έχει δυσκολέψει την προσπάθεια σας. Τι ακριβώς γίνεται σε αυτό το κομμάτι και τι έχετε δει εσείς στην πράξη;
Από την πρώτη φορά που πήγα στις Μέλαμπες, ενημερώθηκα από τους ντόπιους για τις πολλαπλές πυρκαγιές που είχαν βιώσει από το 1964 μέχρι το 2019. Όλοι εξέφραζαν βαθιά απογοήτευση για τον κρατικό μηχανισμό, και είχαν μεγάλη ανησυχία για το πότε θα χτυπούσε η επόμενη πυρκαγιά. Παρόλα αυτά, αργότερα τόλμησαν και επένδυσαν, παρά τις δυσκολίες των καιρών, στη γη τους. Οι φόβοι τους όμως επιβεβαιώθηκαν τρία χρόνια μετά. Προσωπικά έχω βιώσει μόνο μια πυρκαγιά, αυτή του περασμένου Ιούλη και συνεχίζω, οι ντόπιοι όμως δεν αντέχουν να συνεχίσουν. Υπάρχει σταθερή εγκατάλειψη της γης λόγω των πυρκαγιών, έτσι και στην τελευταία «χάσαμε» και άλλους παραγωγούς που δεν είχαν το κουράγιο να τα φτιάξουν όλα από την αρχή. Δυστυχώς το κράτος δεν ενδιαφέρεται για τον πρωτογενή τομέα. Ακόμα και οι τοπικοί φορείς απαξιώνουν αυτή την δραστηριότητα. Αν βρισκόμασταν σε μια άλλη χώρα ήδη ο ελαιώνας και αμπελώνας των Μελάμπων θα ήταν προστατευμένος από την UNESCO ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Εδώ, όχι απλά δεν προστατεύεται, αλλά καταστρέφεται συστηματικά.
Μετά από αυτά που έχετε βιώσει, τι συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που έρχεται αντιμέτωπος με μία καταστροφή; Πως μπορεί να πορευτεί την επόμενη ημέρα; Ανεξάρτητα από το πεδίο στο οποίο δραστηριοποιείται
Όταν βιώνεις μια τόσο μεγάλη καταστροφή, είναι σαν να βιώνεις ένα βαρύ πένθος. Ο καθένας διαχειρίζεται διαφορετικά το πένθος του. Η αλήθεια είναι πως τον πρώτο καιρό ήμουν τόσο απογοητευμένη αλλά και θυμωμένη που σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Όμως η αγάπη και το όραμα για αυτό που κάνω, και το ίδιο το αμπέλι αν θέλετε το οποίο είδα λίγες μέρες μετά να βγάζει φυλλαράκια από τις στάχτες, με κράτησαν. Η συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω είναι να υπάρχει ψυχραιμία, και να θυμόμαστε πως κάθε καταστροφή είναι μια νέα ευκαιρία να φτιάξουμε τα πράγματα καλύτερα και να αναγεννηθούμε, έχοντας και επιπλέον γνώση από αυτή την εμπειρία.
Ξεκινήσατε την δραστηριότητα σας σε πολύ νεαρή ηλικία. Στην Ελλάδα βέβαια συχνά ακούμε την άποψη ότι για να ξεκινήσει κάποιος/α κάτι δικό του/της πρέπει να είναι… μεγαλύτερης ηλικίας. Τι λέτε για αυτό;
Πιστεύω πως η ηλικία δεν παίζει ρόλο στο πότε θα ξεκινήσει κάποιος την επαγγελματική του δραστηριότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που ξεκίνησαν και πέτυχαν από τα 18 τους και άλλοι που στα 40 βρήκαν αυτό που αγαπάνε πραγματικά να κάνουν. Άλλα στοιχεία πρέπει να υπάρχουν για να ξεκινήσει κανείς, όχι πάντως απαραίτητα να είναι μεγάλος.
Ποια είναι τα επόμενα πλάνα σας;
Σίγουρα το άμεσο πλάνο είναι η ανασύσταση των καμένων αμπελώνων, κάτι που ευτυχώς πάει αρκετά καλά. Το όραμα δεν σταματά. Ονειρεύομαι το Ρέθυμνο να πάρει θέση στον οινικό χάρτη. Ονειρεύομαι ανθρώπους που ζουν με αξιοπρέπεια και χαρά στα χωριά τους και ασχολούνται με αγάπη και μεράκι με την γη. Ονειρεύομαι την «άνθηση» κάθε παλαιού αμπελώνα, από τον μικρότερο στο μεγαλύτερο. Είναι η ιστορία μας.
