Υπάρχουν ορισμένες ερωτήσεις που οι περισσότεροι από εμάς αποφεύγουμε – μας κάνουν να νιώθουμε άβολα και μας αναγκάζουν να επανεκτιμήσουμε τις επιλογές της ζωής μας. Αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκες, αλλά όταν τις σκεφτόμαστε πραγματικά, προκαλούν βαθιά κρυμμένα συναισθήματα, επιθυμίες και μερικές φορές ακόμη και τύψεις.
Και γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τέτοια ερωτήματα. Διότι αν δεν ξεπεράσουμε ποτέ τη δυσφορία και τον φόβο, είμαστε καταδικασμένοι να παραμείνουμε κολλημένοι.
1) Είμαι χαρούμενος;
Είναι μια απλή ερώτηση, σωστά; Και σε καθημερινή βάση, είμαστε πολύ καλοί στο να αναγνωρίζουμε πότε είμαστε χαρούμενοι ή λυπημένοι.
Πότε ήταν όμως η τελευταία φορά που κάθισες με τον εαυτό σου και σκέφτηκες αν είσαι γενικά ευχαριστημένος με τη ζωή σου;
Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι… μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο. Πηγαίνουμε στη δουλειά κάθε μέρα, ακόμα κι αν δεν μας ικανοποιεί. Παραμένουμε σε φιλίες ή σχέσεις που μπορεί να είναι καλές ή όχι για εμάς. Το ίδιο ισχύει και για τις συνήθειες και τον τρόπο ζωής μας.
Όταν σταματάμε για να ρωτήσουμε αν αυτά τα πράγματα μας κάνουν ευτυχισμένους, αναγκαζόμαστε να επανεκτιμήσουμε τις επιλογές και τις αποφάσεις της ζωής μας.
Η «απλή» ερώτηση γίνεται ξαφνικά πολύ πιο περίπλοκη. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να το ρωτάμε, και μάλιστα συχνά. Εξάλλου, μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε τη δική μας ευτυχία.
2) Είμαι στη σωστή καριέρα;
Ενδεχομένως να έχετε σπουδάσει για χρόνια ή να έχετε ανέβει σε μια εταιρία με πολύ κόπο, για να αναρωτηθείτε τώρα αν είναι ο σωστός δρόμος για εσάς.
Δεν είναι περίεργο που λίγοι από εμάς κάνουν αυτή την ερώτηση. Και μόνο η ιδέα της παραίτησης, η επανεκπαίδευση σε άλλο τομέα, η απώλεια χρημάτων και η πραγματοποίηση μιας τόσο μεγάλης αλλαγής στη ζωή μπορεί να αγχώσει οποιονδήποτε.
Αλλά μην αφήσετε τον φόβο να σας εμποδίσει να επαναξιολογήσετε την επιλογή της καριέας σας.
Όταν αισθάνεστε τον εαυτό σας σε πανικό, θυμηθείτε: Δεν χρειάζεται να πάρετε βιαστικές αποφάσεις αυτή τη στιγμή.
Εάν αποφασίσετε ότι θα ήσασταν πιο χαρούμενοι κάνοντας κάτι άλλο, σκεφτείτε να μάθετε αυτές τις νέες δεξιότητες στον ελεύθερο χρόνο σας. Διατηρήστε την κανονική σας δουλειά μέχρι να είστε έτοιμοι –νοητικά και οικονομικά– να κάνετε την αλλαγή.
Οι περισσότερες από αυτές τις ερωτήσεις είναι τρομακτικές. Αλλά όπως είπε κάποτε ο Tutu Desmond:
«Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να… φας έναν ελέφαντα: Μια μπουκιά τη φορά».
3) Τι φοβάμαι περισσότερο;
Αυτή είναι μια άλλη ερώτηση που σπάνια κάνουμε στον εαυτό μας, ειρωνικά, γιατί μάλλον φοβόμαστε πολύ για να μάθουμε τις απαντήσεις.
Συνήθως, όταν μπαίνεις πιο βαθιά σε αυτό, βλέπεις ότι δεν είναι αράχνες ή καρχαρίες ή τέρατα κάτω από το κρεβάτι που μας τρομάζουν πραγματικά.
Είναι η απώλεια αγαπημένων προσώπων. Τύψεις. Ευκαιρίες που δεν αρπάξαμε γιατί πιστεύαμε ότι δεν ήταν αρκετά καλές.
Αυτά είναι τα πράγματα που τρομάζουν τους περισσότερους από εμάς, τόσο πολύ που προτιμάμε να θάβουμε αυτά τα συναισθήματα βαθιά, και σπάνια να τα επισκεπτόμαστε.
Τι θα γινόταν όμως αν τα αντιμετωπίσετε κατά μέτωπο;
4) Αν τα χρήματα δεν ήταν το ζητούμενο, τι θα έκανα στη ζωή μου;
Ο λόγος που αυτή η ερώτηση είναι τρομακτική είναι μάλλον επειδή βαθιά μέσα μας, γνωρίζουμε ότι δεν κυνηγάμε τα όνειρά μας για οικονομικούς λόγους. Μπορεί να σας κάνει να σκεφτείτε ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή φιλοδοξίες, τους στόχους που είχατε κάποτε πριν εμφανιστούν λογαριασμοί, στεγαστικά δάνεια και παιδιά.
Δεν θα πούμε: «Μην ανησυχείς για τα χρήματα! Απλώς ακολουθήστε τα όνειρά σας και όλα θα πάνε καλά». Αυτό είναι απλώς μη ρεαλιστική και κακή συμβουλή.
Ωστόσο, το ερώτημα αξίζει να εξεταστεί. Γιατί ίσως υπάρχει μια ευκαιρία να συνεχίσετε να κυνηγάτε αυτά τα όνειρα σε κάποιο βαθμό.
Αλλά όλα ξεκινούν με την ερώτηση.
5) Ζω για τον εαυτό μου ή για τους άλλους;
Συχνά παρασυρόμαστε. Και βάζουμε τις ανάγκες και τις απόψεις των άλλων πάνω από τις δικές μας.
Μπορεί να αισθάνεστε το ίδιο αν ζείτε επίσης τη ζωή σας προσπαθώντας να ευχαριστήσετε τους πάντες γύρω σας.
Αυτό αναμφίβολα θα σας αναγκάσει να επαναξιολογήσετε τις αποφάσεις σας, αλλά και τους ανθρώπους γύρω σας.
6) Αν πέθαινα αύριο, ποιο θα ήταν το Νο1 πράγμα για το οποίο θα μετάνιωνα;
Θα ήταν ότι δεν ακολουθήσατε τα όνειρά σας; Ότι αρνηθήκατε να μιλήσετε στην οικογένειά σας μετά από μια κρίση; Το να είσαι απών σαν γονέας;
Δεν κάνουμε αυτή την ερώτηση αρκετά συχνά στον εαυτό μας, γιατί θα απαιτούσε πραγματικές αλλαγές.
Ξέρεις βαθιά μέσα σου ποιες θα ήταν οι τύψεις σου. Αλλά είναι πιο εύκολο να τις αγνοήσεις.
Μόνο όταν σκεφτόμαστε τον θάνατο, η ζωή φαίνεται τόσο εύθραυστη και σύντομη.
Αλλά ίσως αυτή η εύθραυστη ζωή ήταν πιο αυθεντική και με νόημα αν όντως αντιμετωπίζαμε αυτά τα δύσκολα ερωτήματα. Όπως πιθανότατα έχετε καταλάβει, οι περισσότερες από αυτές τις ερωτήσεις είναι τρομακτικές επειδή μας αναγκάζουν να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας. Αξίζει όμως να αντιμετωπίσετε τον φόβο, γιατί από την άλλη πλευρά της όχθης βρίσκεται η ευκαιρία για βελτίωση και ανάπτυξη.
