«Οι ιδέες βρίσκονται παντού τριγύρω μας», λένε αρκετοί. Κάπως έτσι, είναι τα πράγματα με τα icebreakers. Τα αξεσουάρ made in Greece, τα οποία έχουν πάνω τους έξυπνες ατάκες. Φράσεις που μπορούν να «γεννηθούν» μέσα από ένα τραγούδι ή ακόμα και μια απλή φιλική συζήτηση. Και στόχο έχουν να κάνουν ότι λέει το όνομα τους: να «σπάνε τον πάγο» μεταξύ των ανθρώπων.
Το It’s Possible συνάντησε την δημιουργό τους, Βανέσσα Διβάνη. Εδώ υπάρχει όμως και κάτι επίσης ενδιαφέρον: Η ίδια είναι παράλληλα καθηγήτρια αγγλικών, ψυχολόγος, ζωγράφος και δασκάλα yoga. Πως μπορεί να συνδυάζονται όλα αυτά; Οι απαντήσεις στην συνέντευξη που ακολουθεί.
Είστε: δημιουργός κοσμημάτων, ψυχολόγος, καθηγήτρια αγγλικών, ζωγράφος, δασκάλα yoga. Πως ξεκίνησαν όλα αυτά;
Τα icebreakers ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2013 με αφορμή τη συμμετοχή μου σε μια έκθεση φωτογραφίας, το oneweek_project. Ήθελα να φτιάξω κάποια αναμνηστικά με τις φωτογραφίες μας χρησιμοποιώντας πολυεστερικό πηλό και βρέθηκε μπροστά μου ένας ετικετογράφος. Η πρώτη σκέψη μου ήταν “θα το κάνω”, θα γράψω δηλαδή μηνύματα με τη γραμματοσειρά του ετικετογράφου πάνω στον πηλό και θα τα κάνω κοσμήματα. Αυτή ακριβώς ήταν και η πρώτη φράση στο πρώτο icebreaker που έφτιαξα ποτέ.
Όταν το έδειξα στους φίλους μου, γέλασαν κι άρχισαν να απαντάνε ο καθένας με τον δικό του τρόπο και οι απαντήσεις τους γίνανε τα επόμενα icebreakers. Μετά φτιάχναμε ολόκληρους διαλόγους με όσα είχα ήδη φτιάξει. Ήταν καλοκαίρι κι άρα είχα όλο το χρόνο να ασχοληθώ με το καινούργιο μου παιχνίδι που μου έδινε συνεχώς κι άλλες ιδέες. Αλλά και φίλοι μου τηλεφωνούσαν για να μου πουν τη δική τους ιδέα ή λέξη. Αυτό μου άρεσε πάρα πολύ κι συνέχισα να φτιάχνω όλο και περισσότερα. Σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο να έχουν ένα όνομα και πράγματι αυτό τους έδωσε υπόσταση, ήταν κάτι πιο συγκεκριμένο από απλά κοσμήματα. Σιγά σιγά αποφάσισα να κάνω και τη σελίδα στο facebook για να μπορεί με ένα τρόπο όλο αυτό να κοινοποιηθεί και να μοιραστεί. Κι έτσι συνεχίζω όποτε υπάρχει διαθέσιμος χρόνος.
Κατά τ’ άλλα, έχω σπουδάσει αγγλική φιλολογία και ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κι από τα 23 μου δουλεύω σε δημοτικά κυρίως σχολεία, αυτή τη χρονιά με τους πρόσφυγες. Σε επίπεδο μεταπτυχιακού, επέλεξα την εικαστική ψυχοθεραπεία, μιας και πιστεύω πολύ στη δύναμη της τέχνης σε όλα τα επίπεδα, αλλά φέτος ξεκίνησα επίσης την εκπαίδευσή μου στην γνωσιακή- συμπεριφοριστική προσέγγιση, με απώτερο σκοπό να φύγω από την εκπαίδευση και να δουλεύω μόνη μου. Ζωγραφική ξεκίνησα το 2012 σε ένα εργαστήρι της γειτονιάς μου κι εκεί γνώρισα την ιαπωνική τέχνη με τον αγαπημένο μου δάσκαλο. Έτσι, αποφάσισα να δώσω κατατακτήριες στην Καλών Τεχνών όπου είμαι ήδη στο 3ο έτος. Και είναι πελώρια πηγή έμπνευσης σε κάθε επίπεδο. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, καθότι φιλοπερίεργη και φιλομαθής, ήρθε η εκπαίδευση στην πρακτική της yoga, που έκανα από τα 18, ο χορός – μπαλέτο και κυρίως τανγκό- που μου χάρισε ένα ωραιότατο ταξίδι στην Αργεντινή κι άλλα πολλά και όμορφα.
Η δημιουργός των icebreakers, Βανέσσα Διβάνη
Photo Credit: Νάνσυ Μωραΐτη
Τι θυσίες χρειάζονται στην προσωπική ζωή κάποιου, για να ανταπεξέλθει σε ένα τόσο φορτωμένο πρόγραμμα;
Η αλήθεια είναι πως το πρόγραμμα φαίνεται φορτωμένο αλλά στην ουσία βγαίνει μια χαρά αν ο,τι κάνεις το απολαμβάνεις πραγματικά. Έχω νιώσει κούραση μόνο από δραστηριότητες που μου είναι βαρετές ή δεν μου αρέσουν.
Έπειτα, η βασική μου δουλειά είναι στην εκπαίδευση, πράγμα που σημαίνει πως το ωράριο είναι αρκετά συμπυκνωμένο, αν και απαιτείται πολλή συσσωρευμένη ενέργεια για να είσαι αποτελεσματικός με τα παιδιά. Άρα, υπάρχει χρόνος και για τις υπόλοιπες σπουδές και για τα icebreakers και για τη ζωγραφική. Απλά συχνά η σειρά προτεραιότητας χρειάζεται επαναπροσδιορισμό, ανάλογα με τις ανάγκες. Ωστόσο, πολλές φορές νιώθω πως δεν δίνω τον καλύτερό μου εαυτό σε ο,τι κάνω.
Καλό είναι αυτό;
Όχι πολύ και πολλές φορές αυτό με προβληματίζει, αλλά τελικά έχω καταλήξει πως έτσι λειτουργώ καλύτερα. Είμαι και τελειομανής, οπότε προσπαθώ να μη μου δίνω πάντα σημασία! Κι έτσι, όσο δεν κουράζομαι, συνεχίζω να ψάχνω και να γνωρίζω όσα περισσότερα μπορώ και θέλω. Αλλά παρασύρομαι κι εύκολα. Αν έχω διάβασμα ή να ετοιμάσω ένα icebreaker και με πάρει κάποιος φίλος να μου προτείνει κάτι άλλο, θα πάω και θα δημιουργήσω μετά χρόνο για να γίνουν όλα. Χρειάζομαι ένα μικρό σταθερό πυρήνα, όπως το σχολείο, κι από κει και πέρα είμαι αρκετά ευέλικτη και πρόθυμη να τα προλάβω όλα.
Αυτή την περίοδο, διδάσκετε Αγγλικά σε σχολείο με πρόσφυγες. Τι ακριβώς γίνεται εκεί;
Ναι, δουλεύω σε μια δομή υποδοχής για την εκπαίδευση των προσφύγων ως καθηγήτρια αγγλικών. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που πραγματοποιείται φέτος για πρώτη φορά. Και είναι αλήθεια συγκινητική η προσπάθεια που γίνεται από όλους. Η διαπαιδαγώγηση και η ευκαιρία για σχολειοποίηση είναι το βασικό μας μέλημα, αν σκεφτείτε πως πολλοί από τους μαθητές δεν έχουν πάει ποτέ τους σχολείο.
Τα παιδιά έρχονται 2-6 από το camp του Ελαιώνα στο σχολείο και μαθαίνουν πέρα από αγγλικά, που ήδη ξέρουν αρκετά, ελληνικά, μαθηματικά, πληροφορική κα. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές δυσκολίες κι αδυναμίες που όμως με χαρά μου παρατηρώ πως μέρα με τη μέρα αμβλύνονται.
Εσείς έχετε δημιουργήσει το brand Icebrakers το οποίο περιλαμβάνει μια σειρά από αξεσουάρ και κοσμήματα. Ξεκινήσατε την προσπάθεια σας το 2013. Δεν σας πτόησε η κρίση;
Όταν είσαι πολύ μέσα σε κάτι, έχεις μια επιμονή και ένα πείσμα μικρού παιδιού. Κάτι που σε εμένα λειτούργησε πολύ θεραπευτικά, σε ότι έχει να κάνει με το γενικότερο κλίμα της κρίσης. Ειδικά στην αρχή είχα μπει πολύ μέσα στο project.
Σε εκείνη τη φάση, πήρα πολύ ενέργεια και χαρά από τη δημιουργία. Το μυαλό μου γυρνούσε γύρω από το πως θα υλοποιήσω ο,τι είχα σκεφτεί. Έψαχνα στα μαγαζιά, ρωτούσα για συσκευασίες, σκεφτόμουν που θα τα φωτογραφίσω. Ήταν πρώτη φορά που έκανα κάτι εντελώς δικό μου και μου άρεσε που όλα περνούσαν από το χέρι μου, από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι την κατασκευή και τις φωτογραφήσεις.
Τι δημιουργείτε;
Τα icebreakers είναι κυρίως κοσμήματα, δηλαδή βραχιόλια, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, κολιέ, καρφίτσες. Μπορεί να είναι επίσης μπρελόκ, αξεσουάρ τσάντας ή να κρέμονται στην άκρη του φερμουάρ. Στις γιορτές φτιάχνω γουράκια ή μικρά στολίδια.
Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι οι λέξεις ή φράσεις γραμμένες με τον ετικετογράφο, οι οποίες μπορεί να προκύψουν από απλές συζητήσεις με φίλους, από τραγούδια, γενικά από οπουδήποτε στην καθημερινότητα. Ένα αγαπημένο μου παράδειγμα είναι η φράση “μ αρέσει” έμπνευση της οποίας ήταν η μητέρα μου -που παρεμπιπτόντως έχει πλέξει το λογότυπο σε υπέροχα μαξιλαράκια! Όταν, λοιπόν, πρωτοάνοιξε τον λογαριασμό της στο facebook και ήθελε να πατήσει “μου αρέσει’, εμφανιζόταν το unlike ως “δεν μου αρέσει”. Και μπερδευόταν και το ξαναπατούσε. Στο τέλος, απελπίστηκε και το έγραφε ως σχόλιο για να είναι σίγουρη!
Στα icebreakers υπάρχει επίσης έντονα το στοιχείο του customized. Μπορεί κάποιος να επιλέξει το κείμενο που θέλει, το χρώμα, την αλυσίδα.
Για αυτό τον σκοπό, έχω σκεφτεί το ενδεχόμενο μιας εφαρμογής όπου ο χρήστης θα μπορεί να σχεδιάζει από τις προτεινόμενες επιλογές το δικό του icebreaker που θα λαμβάνω με τη σειρά μου σε μήνυμα και θα το υλοποιώ. Αλλά σιγά σιγά. Πιο σπάνια φτιάχνω μπλουζάκια με την ίδια γραμματοσειρά του ετικετογράφου και μια επόμενη ιδέα είναι τσάντες, μαξιλαράκια ή αξεσουάρ με τυπωμένες λέξεις.
Με ποιον τρόπο φτιάχνεται ένα κόσμημα;
Χρησιμοποιώ κυρίως πολυεστερικό πηλό, υγρό γυαλί, φωτογραφίες και τον ετικετογράφο για ελληνικούς ή λατινικούς χαρακτήρες. Σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να ζωγραφίσω πάνω στον πηλό ή να τον αφήσω τελείως σκέτο. Αφού στεγνώσει το γυαλί, περνάω τις αλυσίδες ή ο,τι άλλο χρειάζεται και μπαίνουν στα κουτάκια τους. Μου αρέσει πολύ να είναι φροντισμένο και το packaging, είναι αναπόσπαστο κι αγαπημένο κομμάτι της όλης διαδικασίας.
Το όνομα icebreakers πως προέκυψε;
Το όνομα το σκέφτηκε η Ράνια, η αδερφή μου που για χρόνια εργαζόταν ως κειμενογράφος. Το ίδιο και το λογότυπο που μου αρέσει πάρα πολύ. Η αρχική σκέψη ήταν το όνομα να είναι ελληνικό μιας και τον πρώτο καιρό είχα μόνο ελληνικό ετικετογράφο. Ωστόσο, το icebreakers μας φάνηκε ιδιαίτερα εύστοχο για το όλο concept εφόσον τα μηνύματα ή οι λέξεις που φέρουν εκεί αποσκοπούν, να “σπάνε τον πάγο” και να γίνονται αφορμή να ξεκινούν συζητήσεις. Και συμβαίνει πράγματι! Τελικά, το feedback που έχω πάρει για το όνομα είναι πολύ θετικό.
Παρουσιάζετε τις δημιουργίες σας μέσω Facebook. Τι αποτελέσματα έχει αυτή η επιλογή;
Κάποια στιγμή σκέφτηκα να κάνω ένα site, αλλά μου φάνηκε πολύ «κλειστό» κι αυτοαναφορικό. Αντίθετα, η σελίδα στο facebook μου δίνει τη δυνατότητα πιο άμεσης επικοινωνίας.
Τα Social Media είναι ένα περιβάλλον γνώριμο κι εύχρηστο και θεωρώντας τα icebreakers μικρά επικοινωνιακά αντικείμενα, πιστεύω πως εδώ είναι η θέση τους.Αναρτώ ό,τι νέο στη σελίδα τους ή και στο δικό μου προφίλ στο facebook και στο instagram με το αντίστοιχο hashtag (#icebreakers_by_vanessadivani) κι αυτό παίρνει το δρόμο του.
Υπάρχουν πολλές μεγάλες ξένες εταιρίες που διαθέτουν αντίστοιχα προϊόντα. Πως μπορεί ένα ελληνικό brand να τις ανταγωνιστεί;
Δεν έχω σαφείς απαντήσεις σχετικά με αυτό το ερώτημα επειδή καλώς ή κακώς δεν σκέφτομαι με όρους αγοράς. Προσωπικά πιστεύω πολύ στη μοναδικότητα του χειροποίητου κι εδώ μπαίνει η έννοια της δημιουργίας. Είναι η ενέργεια και το προσωπικό στοιχείο του δημιουργού που το διαφοροποιεί από ένα βιομηχανικά φτιαγμένο αντικείμενο.
Τα icebreakers υπάρχουν εδώ και περίπου 3,5 χρόνια. Πως θα θέλατε να είναι σε 3,5 χρόνια από σήμερα;
Η αλήθεια είναι πως κατά περιόδους τα icebreakers δεν είναι καθόλου προτεραιότητα και πολλές φορές σκέφτηκα πως ίσως έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Όμως τελικά έχουν γίνει με έναν τρόπο κομμάτι μου. Διάφορα ερεθίσματα, λέξεις, εικόνες φιλτράρονται μέσα από αυτά και προκύπτουν νέες ιδέες.
Σε 3,5 χρόνια, λοιπόν, θα ήθελα να συνεχίσουν να υπάρχουν -με τις όποιες ιδιαιτερότητές τους κι όσο μου επιτρέπεται χρονικά- με τη σημερινή τους μορφή, απλά κι αναγνωρίσιμα. Ωστόσο, έχω σκεφτεί να δοκιμάσω κι άλλα υλικά κι ενδεχομένως να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Ή να υπάρξει μια σειρά με έντονο το στοιχείο της ελληνικότητας και να λειτουργούν ως αναμνηστικά για όποιον ταξιδεύει στη χώρα.
Όταν πρωτοξεκίνησα να τα φτιάχνω, φανταζόμουν να περπατώ στο δρόμο και να βλέπω αγνώστους να φορούν icebreakers, κάτι που έχει ήδη γίνει μέσα σε αυτά τα 3,5 χρόνια. Και είναι ωραίο! Θέλω, λοιπόν, να συνεχίσει να γίνεται!
