O ένας είναι γεννημένος ηγέτης, ο άλλος είναι follower -ακόλουθος, για να το γράψουμε κι ελληνικά- στην ψυχή. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Μία ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης διερεύνησε τις πιθανές αιτίες. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε είναι το εξής: όλα έχουν να κάνουν με την αποστροφή ή τη γοητεία που ασκεί σε κάθε άνθρωπο η έννοια της “ευθύνης”,
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όταν μιλάμε για κάποιον άνθρωπο ο οποίος αναλαμβάνει τις ευθύνες του, την ίδια στιγμή στο μυαλό μας περιγράφουμε έναν πιθανό ηγέτη. Είτε πρόκειται για κάποια υψηλόβαθμη θέση στον κόσμο των επιχειρήσεων, είτε πρόκειται για τη θητεία στον στρατό, είτε ακόμη κι όταν πρόκειται για το σχολικό περιβάλλον ένα είναι σίγουρο: οι αποφάσεις σου του ηγέτη έχουν επιπτώσεις στους followers.
Πώς όμως έφτασαν σε αυτό το συμπέρασμα; Όπως διαβάζουμε στο Esquire, κατά τη διάρκεια της έρευνας, οι ηγέτες της ομάδας βρίσκονταν μπροστά σε ένα δίλημμα: να πάρουν μία απόφαση που θα επηρεάσει όλη την ομάδα ή μία απόφαση που θα επηρεάσει ένα και μόνο άτομο. Όσο χρόνο διαρκούσε αυτό, γινόταν καταγραφή της λειτουργίας του μυαλό τους από την ομάδα των επιστημόνων. Με βάση όσα έδειξαν οι καταγραφές, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα, σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να πιστεύεις, πως δεν χρειάζεται απαραίτητα κάποιος να είναι ηγέτης επειδή δεν φοβάται να παίρνει ρίσκα ή επειδή απολαμβάνει να έχει καταστάσεις υπό τον έλεγχο του.
Τι είναι όμως, τελικά, εκείνο που κάνει κάποιους ανθρώπους να αναλαμβάνουν τον ρόλο του ηγέτη πιο εύκολα από άλλους; Η ευθύνη. Οι άνθρωποι που την βρίσκουν δυσβάσταχτη θα κοιτάξουν να βρουν καταφύγιο μακριά της. Ιδιαίτερα όταν μία απόφαση μπορεί να επηρεάζει κι άλλους, η αίσθηση της ευθύνης βαραίνει επικίνδυνα. Εύκολα κανείς κάνει ένα βήμα πίσω -και, σε μία στιγμή, χωρίς να το καταλάβεις, έχεις γίνει follower κι όχι leader. Αν πάλι είσαι σίγουρος για τις αποφάσεις σου, ακόμα κι όταν επηρεάζουν πολλοί περισσότερους ανθρώπους, τότε μπορείς να λογίζεσαι ως ηγέτης. Σύμφωνα, τουλάχιστον, με την επιστήμη.
