Τελικά, είμαστε οι καλύτεροι; | Του Γιάννη Μπελεγρίνη

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: Από την αρχή ήμουν υπέρ των κοινόχρηστων πατινιών στην Αθήνα. Και εξακολουθώ να είμαι. Είναι μια τάση που υπάρχει και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Επιτέλους ήρθε στα μέρη μας. Και πλέον κάποιος μπορεί να κινηθεί γρήγορα εντός πόλης, ευέλικτα, με «πράσινο» τρόπο, και διασκεδαστικό. Ναι, ας βάλουμε και λίγη διασκέδαση στην καθημερινότητα μας.

Όλα αυτά όμως δεν πρέπει να μας εμποδίζουν από το να δούμε την σκληρή αλήθεια. Χτες καθόμουν και έβλεπα τις φωτογραφίες που κάνουν τον γύρο του ίντερνετ. Τι δείχνουν αυτές: Διάφορα πατίνια των δύο εταιριών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα (Lime και Hive), τα οποία κάποιοι αποφάσισαν να τα σπάσουν, να τα κάψουν, να τα πετάξουν στην θάλασσα ή να τα κλέψουν για να τα πουλήσουν μέσω ίντερνετ. Για μια ακόμα φορά, αποδείχτηκε ότι είμαστε κατώτεροι των προσδοκιών.

Είναι όλοι οι Έλληνες βάνδαλοι; Προφανώς όχι. Όπως είπε επίσημα η Hive, απαντώντας στο παρακάτω FB Post μου, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του κοινού στην Ελλάδα που έχει αγκαλιάσει τα πατίνια. Μάλιστα όπως σημειώνει η εταιρία, οι βανδαλισμοί δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.

Σύμφωνοι σε όλα. Υπάρχουν πολλοί που χρησιμοποιούν σωστά τα πατίνια. Στο δεύτερο σκέλος, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Έχουμε άλλωστε αποδείξει και σε άλλες περιπτώσεις, ότι είμαστε πολύ καλοί στο να «αντιγράφουμε» μαζικά τα αρνητικά που γίνονται σε άλλες χώρες. Στα θετικά δυσκολευόμαστε περισσότερο να κάνουμε την «αντιγραφή».

Το πρόβλημα όμως είναι εδώ. Είναι θέμα νοοτροπίας. Και δεν μιλάμε για κάποια μεμονωμένα περιστατικά. Δεν μιλάμε, δηλαδή, για έναν τρελό που πήγε και έσπασε ένα πατίνι σε μια γειτονιά. Όσοι κυκλοφορούμε στην Αθήνα (μένω στην πρωτεύουσα για αυτό την χρησιμοποιώ ως παράδειγμα), σε δρόμους, σε πλατείες, σε κεντρικά ή λιγότερα κεντρικά σημεία, έχουμε δει με τα μάτια μας τι γίνεται. Έχουμε δει ανθρώπους να πετούν κάτω τέτοια πατίνια ή να τα χτυπούν. Έχουμε δει ανθρώπους να τα τσουλάνε «με το πόδι» (χωρίς να τα ενεργοποιούν), με τον συναγερμό να χτυπά.

Έχουμε δει επίσης αρκετούς να μπαίνουν ανάποδα σε στενά, να κουτουλάνε με πεζούς πάνω σε πεζοδρόμια. Πρόσφατα είδα κάποιον με πατίνι της Lime να κινείται στην Λεωφόρο Συγγρού (!) και τα αυτοκίνητα να περνούν από δίπλα του με ταχύτητα 100+ χλμ την ώρα. Αν ανοίξεις την εφαρμογή, θα δεις επίσης πολλά πατίνια να έχουν αφεθεί έξω από τα γεωγραφικά όρια που ορίζει η κάθε εταιρία. Με απλά λόγια, ο καθένας κάνει ο,τι θέλει, όποτε θέλει, όπως το θέλει. Αδιαφορώντας ακόμα για την δική του ασφάλεια ή για αυτή των ανθρώπων γύρω του. Που να συζητήσουμε τώρα για τον σεβασμό προς τα ίδια τα πατίνια και για τις εταιρίες που αποφάσισαν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Το πρόβλημα ξεκινά από εμάς.

Δεν αρκεί να λέμε «εντάξει μωρέ, συμβαίνει και σε άλλες χώρες». Ούτε είναι σωστό να κάνουμε… ότι δεν βλέπουμε το πρόβλημα. Είναι σαν να λέμε «ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα υπάρχει και σε άλλες χώρες, άρα δεν τρέχει και τίποτα που συμβαίνει το ίδιο στην Ελλάδα. Δεν είναι άξιο αναφοράς». Πρέπει να μιλάμε ευθέως για το πρόβλημα, μήπως και αλλάξει κάτι. Φυσικά κάποια στιγμή θα πρέπει να εφαρμοστούν και οι νόμοι. Και στα γήπεδα, και στο θέμα των σπασμένων πατινιών. Δεν είμαι αισιόδοξος βέβαια ούτε στην μια περίπτωση, ούτε στην άλλη.

Από εχτές που έκανα την σχετική ανάρτηση για τους βανδαλισμούς στα πατίνια, μου ήρθαν αρκετά μηνύματα που έλεγαν: «το ίδιο έγινε παλιότερα και με τα κοινόχρηστα ποδήλατα στην Χ ή την Ψ περιοχή». Το πρόβλημα είναι εδώ.

Υπάρχει βέβαια και κάτι ακόμα που μας εμποδίζει να δούμε καθαρά τα πράγματα. Ίσως από εκεί ξεκινούν όλα. Είναι η εθνική έπαρση μας. ‘Η εθνικός εγωισμός, πείτε το όπως προτιμάτε. Όταν κάνουμε κάτι καλά, είμαστε «ξεχωριστοί» και «σπουδαίοι». Όταν δεν κάνουμε κάτι καλά, συνήθως αρκούμαστε στο να πούμε «οκ, συμβαίνει και αλλού. Δεν τρέχει τίποτα», αντί να κάνουμε την σκληρή αυτοκριτική μας.

Πριν λίγο καιρό, είδα το παρακάτω βίντεο. Είναι ένα γκάλοπ που έκανε ο γνωστός YouTuber, Jeremy. Το ερώτημα, με έντονα τρολ στοιχεία, ήταν το εξής: Θεωρείτε ότι oι Έλληνες είναι ανώτεροι από άλλες εθνικότητες;. Οι απαντήσεις ξεκάθαρες: Φυσικά και είμαστε και δεν χωρά καμία αμφιβολία. «Μπορεί να είμαστε και καλύτεροι» λέει ο γλυκύτατος παππούς. «Υπό ποία άποψη;» τον ρωτά ο Jeremy. «Ξέρω ‘γω, είμαστε πιο λεβέντες», απαντά ο παππούς.

Εντάξει, «είμαστε πιο λεβέντες», ας δούμε τώρα τι κάνουμε και στην πράξη. Να δούμε τα λάθη μας. Αν θέλουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο συνολικά. Για αυτό το τελευταίο, δεν είμαι και τόσο σίγουρος βέβαια.