αρχικηΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣΠως είναι να μπαίνεις στη λίστα «30Under30 Europe» του Forbes: Η Κωνσταντίνα Θεοφανοπούλου μιλά στο It’s Possible

Πως είναι να μπαίνεις στη λίστα «30Under30 Europe» του Forbes: Η Κωνσταντίνα Θεοφανοπούλου μιλά στο It’s Possible

Κάθε χρόνο διαβάζουμε για τις διάσημες λίστες του Forbes. Αλλά πως είναι να βρίσκεσαι εκεί; Να βρίσκεσαι, δηλαδή, μέσα σε μια τέτοια λίστα, μαζί με άλλους πετυχημένους ανθρώπους από διάφορες χώρες του κόσμου. Η Κωνσταντίνα Θεοφανοπούλου μπήκε στη νέα λίστα «30Under30 Europe» του Forbes. Στην κατηγορία Επιστήμη.

Η ίδια μιλά στο It’s Possible, απευθείας από τις ΗΠΑ όπου είναι τώρα η βάση της. Περιγράφει τη στιγμή που έμαθε ότι μπήκε στην λίστα του Forbes, δίνει τη δική της συμβουλή σε όσους ξεκινούν σήμερα και θέλουν να πετύχουν το «αδύνατο», ενώ περιγράφει και όλη την δική της διαδρομή. Απαντά και στο ερώτημα για το αν θα γύρναγε μόνιμα στην Ελλάδα.

Μπήκατε στη νέα λίστα «30Under30 Europe» του Forbes, στην κατηγορία Επιστήμη. Πως ήταν όλη η διαδικασία μέχρι να προκύψει η τελική επιλογή; Και επίσης περιγράψτε μας την στιγμή που μάθατε ότι μπήκατε τελικά στην λίστα και τις πρώτες σκέψεις σας.

Δύο μήνες περίπου πριν από την ανακοίνωση της λίστας, έλαβα ένα e-mail ότι είμαι υποψήφια στη «μικρή λίστα» (shortlisted) των «30 Under 30», και μου ζητήθηκε να απαντήσω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την έρευνά μου, αλλά και ερωτήσεις γενικότερης θεματολογίας, πάνω στην πανδημία και τις αλλαγές που επέφερε στην επιστήμη και την οικονομία, μεταξύ άλλων. Δεν γνώριζα -ούτε και σήμερα γνωρίζω- πόσα άτομα συμπεριελάμβανε αυτή η μικρή λίστα, αλλά και μόνο η συμπερίληψή μου σε αυτή ήταν για μένα ένα ελπιδοφόρο νέο.

Έμαθα τα νέα όταν ξύπνησα στις 8 Απριλίου. Όπως κάθε πρωί, ξυπνάω, κάνω διατάσεις για 10-15 λεπτά και μετά κοιτάζω το κινητό μου, για να δω αν υπάρχει κάτι επείγον από την οικογένεια ή τη δουλειά, πριν ανοίξω τον υπολογιστή. Διάβασα, λοιπόν, το συγχαρητήριο e-mail του Forbes και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το μοιραστώ με την οικογένειά μου. Πάντα για μένα οι επιτυχίες είναι αλληλένδετες με τη δυνατότητα να τις μοιραστώ. Δεν ένιωσα κάποιο έντονο συναίσθημα χαράς, έκπληξης ή συγκίνησης,· σκέφτηκα ότι μια αξιόλογη επιστημονική επιτροπή έκρινε το έργο μου ως άξιο διάκρισης, κάτι για το οποίο δουλεύω κάθε μέρα.

Ένιωσα ηρεμία και δικαίωση για το ότι ανταμείβεται η σκληρή δουλειά.

Φαντάζομαι πως όταν ξεκινάγατε τις σπουδές σας, δεν φανταζόσασταν ότι θα μπείτε σε μία λίστα του Forbes και μάλιστα πριν τα 30 σας. Τελικά, τι πρέπει να κάνει κάποιος για να φτάσει στο φαινομενικά «αδύνατο»; Τι θα λέγατε εσείς σε ένα κορίτσι ή ένα αγόρι που ξεκινά τώρα την διαδρομή του;

Όντως στην αρχή των σπουδών μου δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι τέτοιο. Δεν είχα ως συνειδητό στόχο την απονομή διακρίσεων αυτού του βεληνεκούς. Μάλιστα θεωρούσα ότι τέτοιες διακρίσεις συνδυάζονται συχνά με σημαντικές θυσίες προσωπικής ζωής, στις οποίες δεν είχα σκοπό να προβώ. Ωστόσο, αυτό που είδα στην πράξη, τουλάχιστον μέσω του δικού παραδείγματος, είναι ότι μπορούν να συνδυαστούν.

Η συμβουλή μου για τη νέα γενιά θα ήταν να μην αφήσουν ποτέ κανέναν να τους πείσει ότι δεν αξίζουν, να χτυπάνε πόρτες ασταμάτητα, να στέλνουν αυτό το e-mail που ντρέπονται να στείλουν, να συστήνουν τον εαυτό τους σε άτομα με αναγνωρισμένη πορεία χωρίς περιστροφές.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το σημαντικό συστατικό της προσηλωμένης δουλειάς και της αναζήτησης καθημερινών κινήτρων για να απαλύνονται οι δυσκολίες. Παράλληλα, η πιο σημαντική συμβουλή μου έχει να κάνει με τη πνευματική και συναισθηματική ισορροπία που απαιτείται για να ανταπεξέλθει κανείς των δυσκολιών και να επιτύχει: πρέπει να θέσουμε σε προτεραιότητα την πνευματική μας υγεία, με όποιον τρόπο προτιμά ο καθένας.

Πείτε μας λίγο πιο αναλυτικά τι έχετε σπουδάσει εσείς, και ποια είναι η διαδρομή σας μέχρι τώρα; Πλέον έχετε και ως βάση σας τις ΗΠΑ.

Η διαδρομή μου ήταν αρκετά δαιδαλώδης: σπούδασα Φιλολογία, με κατεύθυνση Γλωσσολογία, στον Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκεί συνειδητοποίησα ότι το ερώτημα που πραγματικά με ενδιαφέρει να μελετήσω ήταν αυτό της εξέλιξης της γλώσσας ή, αλλιώς, της φωνητικής επικοινωνίας· αν, με άλλα λόγια, υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ του δικού μας συστήματος επικοινωνίας και αυτού άλλων ζώων, όπως των πτηνών. Κατάφερα να εντρυφήσω σε θέματα Νευρολογίας της γλώσσας κατά τη διάρκεια του Εράσμους μου στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης.

Έπειτα, έκανα το Μάστερ μου πάνω στη Νευροεπιστήμη της Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, όπου συνέχισα ξεκινώντας το διδακτορικό μου πάνω στον ρόλο της ωκυτοκίνης στη φωνητική παραγωγή του ανθρώπινου λόγου και του κελαηδήματος των πτηνών. Στην ουσία έκανα το διδακτορικό μου μεταξύ τριών πανεπιστημίων: University of Barcelona, Duke University και Rockefeller University. Κατά τη διάρκεια του διδακτορικού μου, συνειδητοποίησα ότι ήταν πολύ δύσκολο να μελετήσω το αντίστοιχο γονίδιο της ωκυτοκίνης στα πτηνά, λόγω του ότι, φαινομενικά, δεν «είχαν» το αντίστοιχο γονίδιο, αλλά ένα άλλο παρόμοιο, επονομαζόμενο «μεσοτοκίνη». Μετά από μελέτη, κατάλαβα ότι στην ουσία τα δύο αυτά γονίδια, που έχουν διαφορετικό όνομα στα θηλαστικά (ωκυτοκίνη) και στα πτηνά (μεσοτοκίνη) είναι στην ουσία το ίδιο γονίδιο, το οποίο λανθασμένα είχε ονομαστεί διαφορετικά στο παρελθόν. Αυτό μας ώθησε να μελετήσουμε την εξέλιξη των γονιδίων της οικογένειας της ωκυτοκίνης σε γονιδιώματα πολλών ειδών, ώστε να λύσουμε τα ζητήματα ονοματολογίας. Ξεκινώντας από αυτό το φαινομενικά μικρό πρόβλημα, εν τέλει καταλάβαμε ότι η τρέχουσα ονοματολογία των γονιδίων πάσχει από πολλά προβλήματα, που πρέπει να λυθούν άμεσα, ώστε να μπορούν να επικοινωνούν αποτελεσματικά οι επιστήμονες. Άρα, δουλεύω πλέον πάνω σε 2 προγράμματα: στη νευροβιολογία της γλώσσας και στη γενομική, με στόχο μια παγκόσμια κοινή ονομασία των γονιδίων.

Εδώ και ενάμιση χρόνο κάνω το μετα-διδακτορικό μου στο Rockefeller University. Βρίσκομαι σε μια πολύ δυνατή ομάδα που κάθε μέρα με βοηθά να ξεπερνάω τα όριά μου.

Στην Ελλάδα γίνεται συζήτηση σχετικά με την αντιστροφή του brain drain. Εσείς θα σκεφτόσασταν να επιστρέψετε μόνιμα στην Ελλάδα στο μέλλον;

Μόνιμα είναι μια λέξη που αποφεύγω, ως προς το μέρος δραστηριοποίησής μου τουλάχιστον. Πιστεύω ότι η Ελλάδα χρειάζεται να επενδύσει στην επιστήμη, ώστε να επιτευχθεί μια σημαντική επιστροφή όσων έχουμε φύγει. Δεν αποκλείω την επιστροφή μου στο μέλλον. Αλλά, στην παρούσα φάση, θα επέστρεφα περισσότερο για λόγους οικογενειακούς παρά επαγγελματικούς.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΧΟΛΙΑ

Αφήστε ένα σχόλιο

6 + 1 =