Είναι μια περίοδος αποφάσεων για πολλούς νέους αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Τα αποτελέσματα των φετινών πανελληνίων έχουν βγει. Κάποιοι είναι χαρούμενοι αφού οι κόποι τους έπιασαν τόπο και πέρασαν στην σχολή που ήθελαν. Κάποιοι άλλοι δεν τα κατάφεραν. Αλλά πως είναι, άραγε, η ζωή μετά τις πανελλήνιες αν δεν γράψεις καλά;
Την δική του ιστορία… αποτυχίας, παραθέτει σε άρθρο του ο Ευθύμης Κάλφας, στο προσωπικό του site mismi.gr. Και εξηγεί πως από την αποτυχία στις πανελλήνιες πριν κάποια χρόνια, έφτασε σήμερα να κάνει την δουλειά των ονείρων του. Παραθέτουμε το άρθρο αυτούσιο παρακάτω (sorry για τις… κακές λέξεις σε κάποια σημεία, αλλά δεν αξίζει να το λογοκρίνουμε).
Όλο το άρθρο
«Κοίτα, ξέρω ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι αυτήν την ώρα είναι έναν βλάκα, σαν εμένα, να σου χαϊδεύει τα αυτιά λέγοντας σου ότι είναι οκ που δεν έγραψες καλά, ότι δε χρειάζεται να αγχώνεσαι και ότι, ρε παιδί μου, όλα στο τέλος θα πάνε καλά!
Σε καταλαβαίνω! Αν χρειάζεσαι αυτήν τη στιγμή παραμύθια, τότε είναι προτιμότερο να διαβάσεις τη Σταχτοπούτα και όχι τις «12 συμβουλές για να μην φρικάρεις που δεν πέρασες στα Πανεπιστήμια».
Γι’ αυτό λοιπόν, σκέφτομαι να το πάμε κάπως διαφορετικά το failure story σου, μιλώντας για τη δική μου τεράστια ιστορία αποτυχίας…
Έδωσα, που λες, πανελλήνιες εξετάσεις για πρώτη φορά το 2008, τότε που καμία κρίση και καμία κατάντια δεν είχε χτυπήσει αυτήν την εδώ τη μάταιη πλην τίμια χώρα. Ήμουν πάντα μέτριος μαθητής με ικανοποιητικούς βαθμούς λόγω -μάλλον- συμπάθειας που μου είχαν οι καθηγητές. Κοίτα να δεις όμως που το γραπτό μου στις πανελλήνιες δεν θα το διόρθωναν αυτοί αλλά κάποιοι που όχι μόνο δεν με γνώριζαν αλλά βαριόταν κι’ όλας να με μάθουν. Για να μη στα πολυλογώ ήμουν απ’ αυτούς που στις πανελλήνιες έγραψαν μόνο το όνομα τους, και αυτό δεν ορκίζομαι ότι το έκανα σωστά.
Αυτό βέβαια δε με εμπόδισε στο να έχω πολλές ελπίδες (χωρίς κανέναν απολύτως λόγο) ότι, στο τέλος, κάτι εξωπραγματικό θα γίνει και οι βαθμοί μου θα είναι ικανοποιητικοί. Μάλιστα πίστευα τόσο πολύ στη θεά τύχη που μάζεψα με θράσος τα συνολικά 5.350 μόρια μου και πήγα με ύφος «Αφήστε με να περάσω ήμουν παραστάτης στο δημοτικό εγώ» να καταθέσω κανονικά το μηχανογραφικό μου δελτίο. Να σου θυμίσω μόνο ότι τότε ίσχυε ήδη η βάση του 10.
Tα αποτελέσματα βγήκαν ένα ωραίο πρωινό του Αυγούστου, τότε που οι μύγες τσιμπάνε και τα παγωτά λιώνουν μέσα στα ψυγεία μην καταφέρνοντας να περάσω, όχι μόνο σε κάποια σχολή, αλλά ούτε έξω από την αυλόπορτα του σπιτιού μου. Με τα μόρια που έβγαλα το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κρυφτώ κάτω από το κρεβάτι μου και να μη βγω ποτέ ξανά από εκεί. Και ναι, σ’ αυτήν την περίπτωση το μέγεθός…μετράει! Ήταν η πρώτη φορά που ντράπηκα τόσο πολύ στη ζωή μου –ακόμα και από εκείνη τη φορά που χούφτωσα τον γκώλο μιας άγνωστης γιατί νόμιζα ότι ήταν μια συμμαθήτρια μου.
Αφού λοιπόν, έμαθα τους βαθμούς, έτρεξα σπίτι και άρχισα να κλαίω. Κλάμα μαλάκα, όχι αστεία! Αν μπορούσα να βάλω και ένα μαύρο μαντίλι στο κεφάλι θα το έκανα. Και έκλαιγα μπροστά σε όποιον με ρωτούσε πώς τα πήγα.
Τηλέφωνο από το φροντιστήριο; Δώσε του κλάμα εγώ.
Επίσκεψη από τη γιαγιά για να μάθει τα νέα; Δώσε του αγκαλιές και θρήνοι στην αγκαλιά της φωνάζοντας «Γιαααγιααααααα»
Διαφημίσεις με φοιτητικά έπιπλα στην τηλεόραση; Δώσε και άλλο κλάμα ο Ευθυμάκος.
Μύξες, δάκρυα, ιδρώτας και σάλια, όλα ένα. Και πώς να με φιλήσει μετά άνθρωπος για συμπαράσταση, έτσι όπως ήμουν. Όχι πες εσύ!
Κοίτα, δεν έπεσα από τα σύννεφα. Όχι. Ήξερα ότι έγραψα σκατά. Τότε γιατί έκλαιγα; Σωστή η απορία σου. Πιστεύω ότι έκλαιγα περισσότερο από ντροπή παρά από στεναχώρια. Τί θα πω στους γονείς μου που δούλευαν δυο δουλειές για να πληρώσουν το φροντιστήριο μου; Τι θα πω στους φίλους μου που ετοιμάζουν ήδη πράγματα για να πάνε στην πόλη που πέρασαν; Τί θα πω στους καθηγητές μου που ήταν σίγουροι ότι θα περάσω στη σχολή που θέλω; Τι θα κάνω εγώ τώρα μόνος πίσω ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα προχωρήσουν στη ζωή τους; Πέρασα μια ολόκληρη μέρα στο δωμάτιο μου μη θέλοντας να δω κανέναν, επειδή δεν ήξερα πώς να τους αντιμετωπίσω.
Μέχρι που εφάρμοσα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον «κανόνα θλίψης by Efthimis Kalfas», ο οποίος λέει να δίνεις ημερομηνία λήξης στη στεναχώρια σου -όσες μέρες θεωρείς εσύ ότι χρειάζεσαι- αλλά μετά το πέρας αυτής, θα είσαι άλλος άνθρωπος καριόλη. Κάψου μέχρι να ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου.
Και κάηκα όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Μέχρι που μίλησα με τους γονείς μου, ήρεμα αυτήν τη φορά και μου είπαν ότι δεν τρέχει τίποτα, να ξαναπροσπαθήσω.
Μέχρι που συνάντησα τους καθηγητές μου και μου είπαν ότι δεν τρέχει τίποτα, να ξαναπροσπαθήσω.
Μέχρι που είδα τους φίλους μου και μου είπαν ότι δεν είχαν σκοπό να τελειώσουν στα τέσσερα χρόνια τη σχολή τους, να μην ανησυχώ αν θα μείνω πίσω, να ξαναπροσπαθήσω.
Μέχρι που αντιμετώπισα τις τύψεις στο κεφάλι μου, πείσμωσα και τις είπα «Ραντεβού σε ένα χρόνο, γαμιόλες»
Και ξεκίνησα το διάβασμα. Χωρίς να έχω το άγχος του σχολείου με εκείνες τις ατέλειωτες χαμένες ώρες. Χωρίς να φοβάμαι τι θα αντιμετωπίσω την ώρα των εξετάσεων. Τώρα πλέον ήξερα! Διάβαζα πολύ, πήγαινα φροντιστήριο, έβγαινα βόλτες, ξαναδιάβαζα και κοιμόμουν. Έβαλα έναν και μοναδικό στόχο: να γράψω καλύτερα από την τελευταία φορά! Είχα πεισμώσει τόσο πολύ που δεν απομακρυνόμουν από το στόχο. Ταυτόχρονα ξεκίνησα να ψάχνω εναλλακτικούς τρόπους διοχέτευσης του άγχους και της μιζέριας του διαβάσματος. Κάπου εκεί ανακάλυψα τις ευεργετικές ιδιότητες του γραψίματος κάτι που στα επόμενα χρόνια έγινε το κύριο επάγγελμα μου. ?
Και τελικά έγραψα. Και κατάφερα να βγάλω γύρω στα 15.000 μόρια. Και πέρασα 4 μοναδικά χρόνια στην Κομοτηνή επιλέγοντας μια σχολή η οποία τελικά δεν αποδείχτηκε αυτό που πίστευα. Αποτυχία νούμερο δυο; ΟΧΙ! Εκεί, γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους που κατάφεραν να με κάνουν αυτό που πλέον στα 26 μου, είμαι. Αποφοίτησα εγκαίρως. Πήγα στρατό και ταυτόχρονα κυνηγούσα τα όνειρα μου.
Πλέον σου γράφω από το γραφείο της δουλειάς που ονειρευόμουν από μικρός ότι θέλω να κάνω. Έχω μπει στο χώρο των περιοδικών και της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας. Δουλεύω για τη Mediaview Publishing, μια από τις μεγαλύτερες εκδοτικές – διαφημιστικές εταιρείες αυτήν τη στιγμή στη Θεσσαλονίκη. Έχω ένα προσωπικό site, το αγαπημένο μου, mismi.gr. Ασχολούμαι τα τελευταία 5 χρόνια με το ραδιόφωνο, έχω γράψει τρεις θεατρικές παραστάσεις, τελειώνω το Μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης ενώ πρόσφατα ξεκίνησα την πρώτη μου διαδικτυακή εκπομπή, το 8more minutes. Έχω πετύχει τους μισούς από τους στόχους που είχα βάλει και ετοιμάζομαι για τους υπόλοιπους.
Μην απελπίζεσαι.
Σκέψου τι θες.
Ξαναδώσε
ή και όχι.
Μπορείς να βρεις το δρόμο σου. Έτσι πρέπει. Έτσι γίνεται πάντα. Στο τέλος…»
