«Πολλοί επενδυτές που ενδιαφέρονται να εκδώσουν άδεια παραμονής μέσω του προγράμματος “χρυσή βίζα”, είναι άνθρωποι που έχουν περιουσίες σε περιοχές και χώρες που διανύουν έντονη γεωπολιτική και οικονομική κρίση, όπως π.χ. ο Λίβανος, η Τουρκία, η Λιβύη κ.λπ. Ως εκ τούτου, δεν ενδιαφέρονται τόσο για το ακίνητο που θα αγοράσουν, καθώς αυτό είναι το μέσο για τον απώτερο στόχο τους, που δεν είναι άλλος από την άδεια παραμονής για τους ίδιους και τα μέλη της οικογένειάς τους, αλλά και την προστασία της περιουσίας τους, που σε πολλές περιπτώσεις απειλείται με εξαΰλωση», εξηγεί στην Καθημερινή εκπρόσωπος νομικού γραφείου που ειδικεύεται σε προγράμματα επενδυτικής μετανάστευσης.
Κάπως έτσι εξηγείται και το φαινόμενο αγοράς ακινήτων, ιδίως στο κέντρο της Αθήνας, αντί ποσών της τάξεως των 250.000 ευρώ, όσο δηλαδή είναι το ελάχιστο όριο για την εξασφάλιση της «χρυσής βίζας», δηλαδή αρκετά παραπάνω από την τιμή ζώνης που ισχύει στις περιοχές αυτές. Οι επενδυτές ενδιαφέρονται να αποκτήσουν κατοικίες που να μπορούν να αξιοποιηθούν μέσω βραχυχρόνιων μισθώσεων, προκειμένου να αποφέρουν κάποια έσοδα, ή να μισθωθούν με μακροχρόνια συμβόλαια.
Για τον λόγο αυτό επιλέγουν κυρίως το κέντρο της Αθήνας, όπου η ζήτηση είναι σταθερά υψηλή, είτε από τουρίστες είτε από φοιτητές ή και οικογένειες.
