Ο αναμάρτητος, τον λίθο και λοιπά. Όλοι έχουμε ανάγκη την αποδοχή, την αναγνώριση της υπεροχότητάς μας (από τους άλλους ή και από τον εαυτό μας) ίσως και μια μικρούτσικη επιβεβαίωση πως είμαστε το κέντρο του κόσμου. Γι’ αυτό κάνουμε πράγματα ναρκισσιστικά χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όπως τα παρακάτω.
Πιστεύουμε πως ζούμε «ιστορικές στιγμές», πως το κακό που μας βρήκε «δεν έχει προηγούμενο», πως θα διαβάζουν για μας στα βιβλία Ιστορίας σε διακόσια χρόνια. Δεν θέλουμε να κατεβάσουμε κανέναν από το άλογο (ή το καλάμι) του, αλλά σε επίπεδο καταστροφών της ανθρωπότητας, το 2020 δεν είναι ούτε εισαγωγική θεωρία για αρχάριους.
Έχουμε κάνει κάποια στιγμή παρέα (ή ακόμα χειρότερα σχέση) με έναν μισάνθρωπο, όχι επειδή τον/την συμπαθήσαμε, αλλά επειδή το να μας γουστάρει κάποιος που δεν γουστάρει τους ανθρώπους μας κάνει να νιώθουμε ξεχωριστοί, κι αυτό θρέφει τη ματαιοδοξία μας.
Δεν χάνουμε ευκαιρία να αφηγηθούμε την ιστορία εκείνου του στριμμένου σκύλου/ γάτου που μισούσε όλο τον κόσμο, αλλά όποτε μας έβλεπε εμάς, έτρεχε σαν το κουτάβι να χωθεί στην αγκαλιά μας. Ναι, βασικά το ίδιο με το από πάνω, αλλά με ζωάκια αντί για ανθρώπους.
Ψάχνουμε το τέλειο δώρο, αυτό που θα είναι καλύτερο απ’ όλων των άλλων (όχι απαραίτητα ακριβότερο, αλλά σίγουρα πιο ταιριαστό για τον παραλήπτη του) ακόμα και όταν δεν πρόκειται για σούπερ κοντινά μας πρόσωπα. Και αν και ποτέ δεν θα το παραδεχτούμε, ο μισός μόνο λόγος είναι πως θέλουμε να δούμε τον άλλον να χαίρεται. Ο άλλος μισός είναι να είμαστε εμείς που τον κάναμε να χαρεί.
Αποφεύγουμε να κάνουμε παρέα με ανθρώπους που θαυμάζουμε, που είναι πιο έξυπνοι/ πιο διαβασμένοι/ πιο καλλιεργημένοι από εμάς, και που ξέρουμε πως θα μας πάνε μπροστά, γιατί νιώθουμε λίγοι μπροστά τους –και τα περιβάλλοντα στα οποία νιώθουμε λίγοι τα αποφεύγουμε μετά βδελυγμίας.
Αναζητάμε την επιβεβαίωση απ’ όπου και αν προέρχεται, πράγμα που ενίοτε σημαίνει πως φλερτάρουμε για να ταΐσουμε τον ναρκισσισμό μας, και όχι επειδή πραγματικά γουστάρουμε τον άλλο.
Έχουμε μείνει σε σχέση επειδή ο άλλος άνθρωπος μας γούσταρε πολύ –και όχι επειδή τον γουστάραμε εμείς. Άουτς, ναι, πόνεσε αυτό.
Έχουμε προσποιηθεί ενδιαφέρον (όχι ερωτικό, ενδιαφέρον γενικώς) για γνωστούς, συναδέλφους, μακρινούς συγγενείς ή ανθρώπους που μόλις γνωρίσαμε, επειδή θέλαμε να μας συμπαθήσουν –και όχι επειδή ενδιαφερόμασταν πραγματικά.
Έχουμε ξεχάσει (ή έστω αργήσει) να αναρωτηθούμε τι θέλαμε εμείς από μια σχέση, επειδή ήμασταν πολύ απασχολημένοι να αποδείξουμε/ αποσαφηνίσουμε/ αποκρυπτογραφήσουμε αν μας θέλει ο άλλος.
Έχουμε κάνει πράγματα μόνο για το κομπλιμέντο ότι είμαστε καλοί/ γενναιόδωροι/ αλτρουιστές που τα κάναμε, και όχι επειδή πραγματικά θέλαμε να τα κάνουμε.
Πηγή: in2life.gr
