Μπορούμε να τους αποκαλούμε συναισθηματικά βαμπίρ. Παράσιτα. Μας μολύνουν με τα αρνητικά συναισθήματα τους μέχρι την μέρα που θα αποστραγγίσουν όλη την ενέργεια μας. Μας εξουθενώνουν, αφήνοντας μας με ένα πόνο και με ένα γκρίζο σύννεφο κατάθλιψης πάνω από το κεφάλι. Σύμφωνα με τους επιστήμονες αυτό το είδος δυναμικής μπορεί να αποστράγγιση εντελώς την ψυχολογική μας ευεξία. Έχει περίεργα αποτελέσματα στον εγκέφαλό μας.
Είναι ενδιαφέρον πως αρέσει στην ψυχολογία να χρησιμοποιεί λέξεις που περιγράφουν συγκεκριμένες συμπεριφορικές διαδικασίες αρκετά καλά. «Συναισθηματικά βαμπίρ» είναι μια πολύ καλή μεταφορά για ανθρώπους των οποίων οι πράξεις, τα λόγια και η συμπεριφορά αποστραγγίζουν το αίμα μας- την ενέργεια μας.
Αλλά κάθε ειδικός του θέματος θα μας πει πως εκτός από το να κλέβουν την ενέργεια μας- το οποίο κάνουν και έτσι έχει αποδειχθεί επιστημονικά-επίσης καταφέρνουν να μας μολύνουν με το δικό τους χαμηλό συναισθηματικό επίπεδο.
Ας χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα: έχουμε ένα καινούργιο συνεργάτη. Καθώς τον γνωρίζουμε συνειδητοποιούμε πως δε μιλά για τίποτα θετικό που να του συνέβη. Πάντα παραπονιέται.
Όταν είμαστε με αυτό το άτομο, ακόμα και αν σχεδόν συνεχώς αναρωτιόμαστε «Γιατί πρέπει να ακούω αυτά τα πράγματα;» Δεν μπορούμε να τον εμποδίσουμε από το να μας μολύνει με την χαρακτηριστική αρνητικότητα του.
Κάποιες φορές, ακόμα μας επηρεάζει στην δουλειά. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν ενδιαφέρουσες μελέτες που αποκαλούν αυτούς τους ανθρώπους «σάπια μήλα».
Μέσω της αρνητικής συμπεριφοράς τους μπορούν να «μολύνουν» ολόκληρο το εργατικό δυναμικό με το δικό τους συναισθηματικό βάρος. Καταφέρνουν να δημιουργήσουν πραγματικά εχθρικά περιβάλλοντα όπου οι εργαζόμενοι ίσως έχουν μια κακή μέρα επειδή νιώθουν «αποστραγγιγμένοι».
Αλλά το φαινόμενο του σάπιου μήλου ή του συναισθηματικού βαμπίρ είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό…
Τι συμβαίνει στον εγκέφαλο όταν ένα συναισθηματικό βαμπίρ «ρουφάει» την ενέργεια σας.
Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει όταν χρειάζεται να αλληλεπιδράσουμε ή να είμαστε κοντά σε ένα, αρνητικό ή απλώς κουραστικό άτομο κάθε μέρα θα κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν.
Σκεφτείτε πως ο εγκέφαλος μας λόγω φυσικής επιλογής έχει προγραμματιστεί να είναι κοινωνικός και να έρχεται σε επαφή με τους συνανθρώπους, όχι πάντα θετικά αλλά αναγκαστικά.
Οπότε αυτό που έκαναν οι πρόγονοί μας για να αυξήσουν την πιθανότητα επιβίωσης ήταν ότι διαμόρφωναν μικρές ομάδες.
Γι αυτό χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους ώστε να νιώσουμε καλά, να συνδεθούμε και να δημιουργήσουμε ουσιαστικούς δεσμούς. Όταν το κάνουμε αυτό ο εγκέφαλός μας απελευθερώνει την οξυτοκίνη.
Αλλά όταν δεν μπορούμε να ταιριάξουμε με κάποιον άλλον και αντίθετα λαμβάνουμε εχθρότητα ή υποψία , ο εγκέφαλός μας απελευθερώνει κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους. Ένα συγκεκριμένο συναίσθημα βρίσκεται στον εγκέφαλο μας: Η αίσθηση της απειλής.
Υπάρχουν όμως και άλλα. Κάτι συμβαίνει στο εξελιγμένο δίκτυο των διασυνδεδεμένων κυττάρων που διαμορφώνει το νευρικό σύστημα αντικατοπτρισμού.
Αυτό το σύστημα δεν είναι απλώς προγραμματισμένο να καταγράφει και να επεξεργάζεται κάθε έκφραση ενός ατόμου ή τη γλώσσα του σώματος. Πολλές φορές «μολύνεται» με τα ίδια συναισθήματα των γύρω μας.
Πηγή: awakengr.com
