Πολύ πριν γίνει σύμβουλος επιχειρήσεων και ανοίξει τη δική της εταιρεία, η Christine DiDonato εργαζόταν ως HR manager -υπεύθυνη προσλήψεων- σε εταιρείες ηλεκτρονικών ειδών, δημοσίων σχέσεων και σε μεγάλες φοροτεχνικές επιχειρήσεις.
Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν γνωρίζει από πρώτο χέρι όλα εκείνα που πρέπει και δεν πρέπει να κάνει ο υποψήφιος κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, προκειμένου να κερδίσει την πολυπόθητη δουλειά, αλλά και όλα εκείνα που κάνουν οι συνάδελφοί της για να εντοπίσουν τον κατάλληλο άνθρωπο για την κατάλληλη θέση εργασίας.
Στο τελευταίο θα σταθούμε και θα σου μεταφέρουμε όλη την πολύτιμη γνώση της DiDonato, που κουβαλά στην πλάτη της 15 χρόνια εμπειρίας στον τομέα του HR, ώστε την επόμενη φορά που θα σε καλέσουν για συνέντευξη να είσαι προετοιμασμένος, αλλά κυρίως υποψιασμένος.
Ακολουθούν τα τρία πράγματα που ένας HR manager δεν θέλει να ξέρεις και ένα bonus, που οφείλεις να ξέρεις αν προσληφθείς:
Έχει ήδη «σκαλίσει» το παρελθόν σου
«Μπορεί να προτάσσει το χέρι του για να αλληλοσυστηθείτε και μόλις περάσετε στο προκείμενο να ακούει με προσοχή όλα όσα απαντάς στις ερωτήσεις του, αλλά πίστεψε με. Σε ξέρει καλύτερα κι από τον εαυτό σου / τους γονείς σου / τον κολλητό σου. Γνωρίζει τα πάντα για σένα. Από το πόσο φιλότιμος, συνεπής και εργατικός είσαι -του τα έχουν πει χαρτί και καλαμάρι οι παλιοί σου εργοδότες, όταν κάλεσε για συστάσεις και τα επιβεβαίωσε το LinkedIn- μέχρι το τι έκανες το περασμένο Σαββατοκύριακο -να ‘ναι καλά το Facebook και το Instagram- και το ποιες είναι οι πολιτικές σου απόψεις -μεγάλος ρουφιάνος το Twitter.
«Να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός στο τι αναρτάς στους λογαριασμούς σου στα social media θα ήταν μία συνετή κίνηση από μέρους σου. Έχουν φτάσει στα αυτιά μου μέχρι και περιπτώσεις HR managers, που ψαχούλευαν το FB ενός υποψηφίου για να δουν αν ποτέ είχε διαβάλλει την εταιρεία τους».
Είσαι οικογενειάρχης; Κόπηκες (το πιθανότερο)
Παρά το γεγονός ότι είναι παράνομο ένας εργοδότης να απορρίψει έναν υποψήφιο, επειδή έχει οικογένεια, δεν σημαίνει ότι αυτό δεν συμβαίνει. Και μάλιστα, καθόλου σπάνια. Πολύ συχνά θα σου πει η DiDonato και σου εξηγεί το «γιατί» ευθύς αμέσως: «Ας ξεκαθαρίσω το εξής: Δεν γίνεται πάντα κακοπροαίρετα και προκατειλημμένα. Ουσιαστικά, η σκέψη που περνάει εκείνη την ώρα από το μυαλό του συνεντευξιαστή είναι πώς ο συνεντευξιαζόμενος θα καταφέρει, αν πάρει τη θέση, να φέρει εις πέρας τον καθημερινό όγκο δουλειάς, όταν τα παιδιά και η γυναίκα του τον περιμένουν στο σπίτι».
Η ίδια αποκαλύπτει και την ερώτηση που συνηθίζουν να κάνουν, στην περίπτωση που το βιογραφικό δεν αναγράφει άγαμος ή παντρεμένος: «Τι σου αρέσει να κάνεις τα Σαββατοκύριακα;». «Πρόκειται για μια ερώτηση – παγίδα, χαλαρή και φιλική από μέρους τους, η οποία μπορεί να αποβεί όμως μοιραία για τον υποψήφιο, όταν ξεστομίσει τη λέξη “παιδί / παιδιά”», επισημαίνει η DiDonato.
Η προσφορά του επιδέχεται πάντα παζάρια
Κι όταν λέμε προσφορά αναφερόμαστε φυσικά στο μισθό που σου προτείνουν. Το ίσως σημαντικότερο και πιο ενδιαφέρον κομμάτι της συνέντευξης, δηλαδή.
Σύμφωνα με την DiDonato, το πιο σύνηθες λάθος που κάνουν οι συνεντευξιαζόμενοι στο σημείο αυτό είναι να μην διαπραγματεύονται τα χρήματα, επειδή εσφαλμένα πιστεύουν ότι είναι αυτά ακριβώς που τους προσφέρονται. Take it or leave it. «Κι όμως, η οικονομική προσφορά που θα σου κάνει ο υπεύθυνος προσλήψεων πάντα επιδέχεται παζάρι, αν όχι παζάρια, μιας και κρύβει άσους κάτω από το μανίκι του, ποσά που ξεκινούν από Χ ευρώ και φτάνουν έως Ψ ευρώ. Αυτό που πρέπει να κάνεις λοιπόν είναι να ενημερώσεις τον “απέναντι” ότι στοχεύεις για το μέγιστο, όχι για το ελάχιστο για να διεκδικήσεις το καλύτερο για σένα».
Το διαζύγιο κοινή συναινέσει είναι πιο σύνηθες απ’ ότι νομίζεις
Και πες τώρα ότι πήγαν όλα καλά, πήρες την πολυπόθητη θέση με το σπαθί σου και πλέον εργάζεσαι στην εταιρεία. Για το καλό σου, οφείλεις να διαβάσεις προσεκτικά όσα ακολουθούν…
Η DiDonato αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα: «Αν ένας εργαζόμενος παραιτηθεί και δεν απολυθεί, τότε χάνει αυτομάτως το δικαίωμά του για αποζημίωση. Από οικονομικής άποψης, λοιπόν, συμφέρει την όποια εταιρεία / επιχείρηση να παραιτούνται ή να οδηγούνται στην παραίτηση οι εργαζόμενοί της, παρά να απολύονται.
Ξέρω περιπτώσεις, που συνάδελφοί μου έχουν ενεργήσει αντιδεοντολογικά κατά τη γνώμη μου και έχουν εξωθήσει υπαλλήλους να επιλέξουν την πόρτα της εξόδου, υπηρετώντας τα συμφέροντα του εργοδότη τους. Ωστόσο, οι περιπτώσεις αυτές αποτελούν μειοψηφία.
Η πλειοψηφία θέλει τον εργαζόμενο και τον εργοδότη να βρίσκουν τη λύση κάπου στη μέση, με τον πρώτο να παραιτείται ή να του προτείνεται να παραιτηθεί, αλλά να μην φεύγει με άδεια χέρια και τον δεύτερο να κάνει δεκτή την παραίτηση υπό όρους. Ποιοι είναι αυτοί; Να μην μπορεί να αποχωρήσει πριν το τέλος του μήνα για παράδειγμα ή προτού ολοκληρώσει το πρότζεκτ που έχει αναλάβει ή ακόμα και να συμφωνήσει ότι δεν θα εργαστεί πάνω στο ίδιο αντικείμενο σε ανταγωνιστική εταιρεία για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αφού ο εργαζόμενος αποδεχτεί τους όρους, τότε του παραχωρείται ένα οικονομικό πακέτο με σαφώς λιγότερα χρήματα από εκείνα της αποζημίωσης. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πρόταση εθελουσίας εξόδου, που συμβαίνει πολύ πιο συχνά απ’ ότι νομίζεις πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός γραφείου».
Πηγή: Askmen.com
