Μια ιδιαίτερη πρόταση έχει ο αρχιτέκτονας Κώστας Πουλόπουλος, ο οποίος θέλει να δημιουργήσει τη φυσική συνέχεια της «Νέας Παραλίας Θεσσαλονίκης». Και να αλλάξει το πρόσωπο της περιοχής. «Φανταστείτε την παραλιακή περαντζάδα της Θεσσαλονίκης σαν ένα χώρο που μπορείς να σταματήσεις για ηλιοθεραπεία, για μία βουτιά το καλοκαίρι, να πιείς μια μπύρα με θέα πάνω σε μία όμορφη αποβάθρα, σαν να βρίσκεσαι στην Κοπεγχάγη», τονίζει ο ίδιος.
Διαβάστε παρακάτω όλη την πρόταση του, όπως την παραθέτει ο ίδιος
Φανταστείτε την παραλιακή περαντζάδα της Θεσσαλονίκης σαν ένα χώρο που μπορείς να σταματήσεις για ηλιοθεραπεία, για μία βουτιά το καλοκαίρι, να πιείς μια μπύρα με θέα πάνω σε μία όμορφη αποβάθρα, σαν να βρίσκεσαι στην Κοπεγχάγη. H Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη ευλογημένη με τη θέα του ορίζοντα και της ανοιχτής θάλασσας, που φτάνει ως τον Όλυμπο. Και σε αυτό ακριβώς έγκειται η ιδιαίτερη ταυτότητά της.
Ταυτόχρονα όμως, η πόλη υποφέρει από υπερβολικά υψηλή πυκνότητα – περίπου 18,000 κάτοικοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο στον αστικό πυρήνα. Στην ασφυκτική ατμόσφαιρα συντελεί η έλλειψη ανοιχτών χώρων και πρασίνου – 2.14 μ2 ανά κάτοικο, σύμφωνα με έρευνα του ΑΠΘ. Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο στην εντατική μητροπολιτική περιοχή μεταξύ του Παλιού Λιμανιού και του Λευκού πύργου. Σε αυτό το σημείο, η πόλη έχει μόνο δύο δυνατότητες εκτόνωσης: τον άξονα της Αριστοτέλους, και τη λεπτή φλούδα του παραλιακού περιπάτου, πλάτους μόλις 6 μέτρων, εκ των οποίων τα 2 καταλαμβάνονται από ποδηλατόδρομο.
Δημιουργώντας ζωτικό χώρο για τον άνθρωπο
Έχουμε λοιπόν μόλις 4 μέτρα παραλιακής ζώνης για χιλιάδες πεζούς και επισκέπτες στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, της οποίας το σημαντικότερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα είναι η θέα του ορίζοντα; Εν τω μεταξύ δεν φαίνεται ρεαλιστικό να βρεθεί κάπου αλλού χώρος εκτόνωσης ; Σίγουρα μπορούμε καλύτερα!
Η Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης του γραφειου Νικηφορίδη Κουόμο, ήταν σίγουρα ένα σημαντικό βημα στη απολύτως σωστή κατεύθυνση. Αμέσως κατέστησε φανερό ότι η πόλη μόνο να κερδίσει μπορεί, από την ανάπτυξη της σχέσης της με την ακτογραμμή της. Είναι όμως αναγκαίο να συζητηθεί το θέμα όχι μόνο εκεί που προϋπάρχει χώρος για παρεμβάσεις, αλλά κυρίως εκεί που δεν υπάρχει χώρος, και οι όποιες παρεμβάσεις πρέπει να κάνουν ακριβώς αυτό: να δημιουργήσουν ζωτικό χώρο.
Φυσικά η Θεσσαλονίκη δεν είναι η πρώτη πόλη στον κόσμο που έχει αυτό το πρόβλημα πλάτους της παραλιακής της εκτόνωσης . Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανά τον κόσμο πόλεων που κέρδισαν σημαντικά από μια επέκταση της παραλίας τους – συχνά με ελαφρά κατασκευή από κατάλληλο ξύλο – όπως για παράδειγμα η Κοπεγχάγη στη συνοικία Islandsbrygge, το Τέλ Αβίβ, η Νέα Υόρκη στο ConeyIsland ή το New Jersey, η Νίκαια με την Promenade des Anglais κι άλλες πολλές περιπτώσεις. Σε μερικές περιπτώσεις δε, δημιουργήθηκαν υποδομές μπάνιου, που σε συνδυασμό με στρατηγικές καθαρισμού του νερού, κατέστησαν τις πόλεις αυτές θα λέγαμε «κολυμπήσιμες»!
Εμπνεόμενοι από αυτές τις περιπτώσεις αλλά και από την κοινή λογική που σχεδόν μονοσήμαντα προτάσσει ότι η Θεσσαλονίκη δύσκολα θα μπορέσει αλλιώς να αυξήσει το δημόσιο ανοιχτό χώρο της, το γραφείο του Κώστα Πουλόπουλου, SquareOne (http://sq-1.dk/ ) προτείνει τη δημιουργία μιας ξύλινης ζώνης καθ’ όλο το μήκος της παραλιακής ζώνης από το Παλιό Λιμάνι ως τον Λευκό Πύργο, που θα δώσει χώρο σε κατοίκους και ταξιδιώτες να απολαύσουν αυτό το υπέροχο πέλαγος που ανοίγεται μπροστά τους και εκτείνεται όσο αντέχει το μάτι.
Πάνω σε αυτή τη ζώνη θα μπορούσαν επίσης να εμφανιστούν με απλό και ασφαλή τρόπο στάσεις ενός πλωτού μέσου, ως ενός φτηνού μέσου υποδομής που θα ενισχύσει το υπάρχον δίκτυο και σίγουρα θα αποσυμφορήσει μερικώς την πόλη από την παραδοσιακή της κίνηση. Οι στάσεις αυτές, όχι περισσότερες από 3, θα χρειαζόταν τοπικά κάποια σταθερότερη υποδομή με πλατφόρμες από οπλισμένο σκυρόδεμα, στις οποίες να μπορεί να δέσει ασφαλώς ένα σκάφος ακόμα και σε πιο αντίξοες συνθήκες. Ένα τέτοιο πλοιάριο θα μπορούσε να μεταφέρει το ισοδύναμο ενός λεωφορείου, πχ. 100 άτομα 3 στάσεις ανά ώρα. Για 16 ώρες λοιπόν, από το δεδομένο σημείο θα περνούσαν 4800 άτομα καθημερινά!
Η απλότητα της γραμμικής χειρονομίας γύρω στο 1χιλιόμετρο εκτιμάται ιδιαίτερα χαμηλού κόστους, ειδικά σε σχέση με τον αντίκτυπο που θα είχε το έργο υλοποιημένο.
Το οικονομικό αντίκρισμα θα μπορούσε να είναι επενδυτικά ελκυστικό από την αρχή κιόλας: Η είσπραξη εισιτηρίου μεταφοράς, η ενοικίαση σε τραπεζοκαθίσματα, ο αυξημένος τουρισμός και αναγνωρισιμότητα, όπως συνέβη στην περίπτωση του Τελ Αβίβ, για παράδειγμα. Και φυσικά ένα τέτοιο έργο, αλλάζει το χάρτη με τις αξίες γης, αυξάνει τις αξίες των διαμερισμάτων, θέτει θέματα περαιτέρω ανάπτυξης της παραλιακής ζώνης – πχ. με πεζοδρόμηση της παραλιακής οδού, την εισαγωγή παραλιακού hop on & off τραμ όπως στο San Francisco κι άλλα πολλά. Τα soft values είναι εξίσου σημαντικά: μείωση της ρύπανσης και της κίνησης, οι δυνατότητες άθλησης, η αίσθηση του ανήκειν.
Με την πρότασή του, το στούντιο SquareOne φιλοδοξεί να ανοίξει ανοίξει το διάλογο για τη συνέχεια της Νέας Παραλίας προς το κέντρο της πόλης της Θεσσαλονίκης με φορείς της πόλης, Δημαρχείου, υποψηφίων δημάρχων, αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων, ΤΕΕ, ΑΠΘ και πολιτών.
