Ο γνωστός chef Ανδρέας Κλαυδιανός και η pastry chef Σίσσυ Καρακολίδου αποφάσισαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να την αλλάξουν ριζικά. Με τόλμη άφησαν πίσω τους τη δύσκολη και απαιτητική καθημερινότητα του κέντρου της Θεσσαλονίκης, που τους κρατούσε μακριά από τα παιδιά τους και μετακόμισαν στη Θέρμη, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, με σκοπό να ζήσουν το όνειρο τους και να απολαύσουν την οικογενειακή ζωή. Πως το κατάφεραν αυτό; Μετέτρεψαν το σαλόνι και την κουζίνα του σπιτιού τους, σε ένα φιλόξενο «prive» εστιατόριο και καθημερινά δέχονται παρέες, ακόμη και από το εξωτερικό, που απολαμβάνουν τα ξεχωριστά γεύματα τους, μέσα στο σπίτι τους.
«Δεν αλλάξαμε δουλειά, αλλάξαμε τη ζωή μας κάθετα. Η ζωή μας άλλαξε ριζικά, τίποτα δεν είναι το ίδιο, ακόμα και ο τρόπος που πηγαίνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο έχει αλλάξει. Μέναμε στο κέντρο, δεν μπορούσαμε να βρεθούμε σαν οικογένεια. Η Σίσσυ εργαζόταν πρωί και εγώ βράδυ και οι ώρες που μπορούσαμε να συναντηθούμε ήταν ελάχιστες» δηλώνει στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο ο Ανδρέας Κλαυδιανός.
Η Σίσσυ Καρακολίδου περιγράφει πώς ξεκίνησε αυτή η μοναδική ιδέα, να δημιουργήσουν ένα εστιατόριο μέσα στο ίδιο τους το σπίτι: «Κάποια στιγμή είχαμε διαβάσει ένα άρθρο για μια κυρία στο Παρίσι που είχε χάσει τη δουλειά της τον καιρό της κρίσης, είχε βάλει στο σπίτι της δύο- τρία τραπεζάκια και ενώ δεν ήταν μαγείρισσα, άρχισε να μαγειρεύει και έφτασε στο σημείο να γίνει γνωστή και να έχει κρατήσεις για δύο μήνες. Μας άρεσε σαν ιδέα και έτσι ξεκινήσαμε».
Ο κ.Κλαυδιανός επισήμανε ότι «όλο αυτό το εγχείρημα, να ταΐζουμε κόσμο στο σπίτι μας, δεν ήταν κάτι εύκολο. Στην αρχή ήταν κάτι σοκαριστικό. Ξεκινούσαμε το πρωί και μετά βίας καταφέρναμε να τελειώσουμε την προετοιμασία, λίγο πριν να έρθει ο κόσμος. Αναρωτιόμουν, εγώ που ήμουν μαθημένος να ταΐζω 100 με 150 άτομα σε τέσσερις ώρες προετοιμασίας, ξαφνικά για να ταΐσω οχτώ, γιατί να θέλω δέκα ώρες προετοιμασίας. Έλεγα αυτό θα μας ισοπεδώσει, θα πεθάνουμε! Τι πήγαμε και κάναμε; Αλλά τελικά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε και βρήκαμε τα πατήματα μας».
«Το πρώτο τετράμηνο το πήγαμε με δικούς μας ανθρώπους, έτσι ώστε όταν μπουν στον χώρο μας να μην έχουμε την αμηχανία του πώς θα εξυπηρετήσουμε. Μάλιστα, τις πρώτες φορές, ρωτούσαμε και ποιο ήταν το άβολο της κατάστασης. Το άβολο ήταν ότι ξαφνικά μπαίνεις σε ένα σπίτι, άβολο ήταν ότι ήθελαν να σχολιάσουν γι’ αυτό που τρώγανε, γι’ αυτό που πίνανε ή για τη μουσική, για το περιβάλλον, εάν μυρίζει ή δεν μυρίζει, αλλά εμείς ήμασταν εκεί» είπε ο Ανδρέας Κλαυδιανός.
Όλες αυτές όμως τις δυσκολίες τις προσπέρασαν, αναφέρει η Σίσσυ Καρακολίδου. «Μπορεί στην αρχή να ήταν δύσκολα, αλλά τώρα που κλείσαμε έναν χρόνο θεωρώ ότι είχαμε δίκιο που το κάναμε, ζούμε στο όνειρο μας, μπορούμε να είμαστε μαζί, να δουλεύουμε μαζί, να ζούμε τα παιδιά μας, να αφήνουμε μια Κυριακή για να τρώμε όλοι μαζί και να γνωρίζουμε κόσμο», εκμυστηρεύεται και προσθέτει χαμογελώντας πλατιά: «Τις πρώτες φορές, μας λέγανε να βγάλουμε τα παπούτσια μας ή μας λέγανε “ήρθαμε και με άδεια χέρια”. Κάποιοι μας φέρνανε και δώρα, ένα κρασί ή κάτι άλλο. Τις γιορτές μας φέρανε ακόμα και δεντράκι και μας είπαν: “Τι, με άδεια χέρια θα ερχόμασταν;” Τους δίνουμε την άνεση ότι είναι σε ένα φιλικό σπίτι».
