Δεν κρατήθηκα. Είπα να γράψω κείμενο. Τον τελευταίο καιρό έχει δημιουργηθεί μια νέα μόδα. ‘Η μάλλον υπήρχε από λίγο πιο παλιά. Απλά έτυχε να την δω τώρα πιο έντονα. Μπαίνω στο ψητό: Αρκετοί στέλνουν email στο It’s Possible με «έτοιμες συνεντεύξεις» τους, και ζητούν να δημοσιευτούν. Έχουν φτιάξει οι ίδιοι και τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις. Ναι, κάνουν δηλαδή ερωτήσεις… στον εαυτό τους και απαντούν οι ίδιοι.
Σου φαίνεται τρελό; Και εμένα. Πρόκειται όμως για κάτι που γίνεται συχνά στα ελληνικά media. Το λέω αυτό διότι στον περίπου 1μισι χρόνο που λειτουργεί το It’s Possible, έχουν έρθει παραπάνω από 1 τέτοια emails. Άρα δεν μιλάμε για κάποιο «μεμονωμένο περιστατικό». Δεν ξύπνησε ένα πρωί κάποιος μαρκετίστας και είπε: «Τι να κάνω, δεν στέλνω μια ‘έτοιμη συνέντευξη’ σε κάποιο/α sites;».
Εδώ πρέπει να είμαστε δίκαιοι: Σε όλο αυτό το στρεβλό σκηνικό, δεν φταίνε τόσο οι μαρκετίστες. Αυτοί έτσι έχουν μάθει να δουλεύουν, άρα το κάνουν ξανά και ξανά. Το ίδιο πράγμα με κάθε site ή οποιοδήποτε άλλο ΜΜΕ. Ούτε οι επιχειρηματίες που λειτουργούν έτσι είναι οι πρώτοι που φταίνε. Δεν είναι τυχαία η συχνότερη απάντηση όλων αυτών όταν τους λες: «Μα καλά, στέλνετε συνέντευξη στην οποία ο συνεντευξιαζόμενος κάνει ερωτήσεις… στον εαυτό του;». Απαντούν: «Μα αυτό κάνουμε και με άλλα sites και δεν έχουν πρόβλημα». Καλά κατάλαβες: Το θέμα ξεκινά από τα media. Αυτά έχουν την βασική ευθύνη για την συγκεκριμένη κατάσταση.
Βλέποντας τα πράγματα λίγο ποιο σφαιρικά, τελικά δεν σε σοκάρει τόσο. Μιλάμε για media που κάνουν πληρωμένες συνεντεύξεις (ή sponsored, όπως τις λένε στην γλώσσα του μάρκετινγκ). Τι σημαίνει αυτό πρακτικά: Ότι μια εταιρία, ένας Οργανισμός ή ένας ιδιώτης, σε πληρώνει για να του κάνεις συνέντευξη. Και φυσικά, δεν μπορείς να ρωτήσεις ότι θες σαν δημοσιογράφος. Είπαμε, αυτός που έχεις απέναντι σου είναι «πελάτης» σου, και θέλει να προβληθούν συγκεκριμένα πράγματα και μόνο. Στο τέλος θα τσεκάρει την συνέντευξη, και αφού δώσει το τελικό ΟΚ, αυτή θα δημοσιευτεί.
Κάπως έτσι, όλοι είναι χαρούμενοι: Ο συνεντευξιαζόμενος- πελάτης ο οποίος θα δει μια συνέντευξη του έτσι ακριβώς όπως την θέλει, ενώ από την άλλη το Μέσο είναι χαρούμενο γιατί έχει εισπράξει κάποια χρήματα. Ίσως να μην είναι και τόσο χαρούμενοι οι αναγνώστες, που βλέπουν «στημένες συνεντεύξεις» να τους πλασάρονται. Συχνά καταλαβαίνουν «τι παίζει». Άλλωστε είμαστε στο 2018, όχι στο 1998. Οι αναγνώστες, τηλεθεατές, ακροατές, είναι πολύ πιο υποψιασμένοι. Άλλα τέλος πάντων, μικρό το κακό. Η δουλειά θα έχει γίνει.
Στο It’s Possible, από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του μέχρι σήμερα, η επιλογή είναι σαφής: Καμία πληρωμένη- sponsored συνέντευξη ή άρθρο. Παρόλο που κατά καιρούς έχουν υπάρξει τέτοιες κρούσεις. Αυτό σημαίνει ότι εδώ όλα γίνονται τέλεια; Προφανώς όχι. Έχουν γίνει λάθη, αστοχίες και κάποια πράγματα σίγουρα θα μπορούσα να γίνουν καλύτερα. Γίνεται όμως μια προσπάθεια να μην πάμε… στα ίδια και στα ίδια.
Βλέποντας σκηνικά σαν αυτά που περιγράφονται στο παρόν άρθρο, και λαμβάνοντας την απάντηση ότι «μα έτσι γίνεται πάντα», το ερώτημα νομίζω που πρέπει να κάνουμε στους εαυτούς μας είναι ξεκάθαρο: «Θες να είσαι σαν εκείνους;». Δηλαδή, ο νέος δημοσιογράφος, θέλει να είναι σαν τους παλαιότερους; Ο νέος ιδιοκτήτης site, θέλει να είναι σαν τους παλαιότερους; Ο νέος επιχειρηματίας θέλει να είναι σαν τους παλαιότερους; Ο νέος αστυνομικός, θέλει να είναι σαν τους παλαιότερους; Ο νέος ταξιτζής, θέλει να είναι σαν τους παλαιότερους; Δεν σημαίνει ότι οι «παλιοί» είναι πάντα λάθος. Ωστόσο, σε αρκετά πεδία έχει αποδειχτεί ότι, βρε αδερφέ, κάτι δεν λειτουργούσε και δεν λειτουργεί σωστά. Το αλλάζουμε ή όχι;
