Πόσοι, άραγε, θα αφήναμε την Αθήνα ή κάποια άλλη μεγάλη πόλη, για να μετακομίσουμε μόνιμα σε ένα νησί; Ο Γιάννης Αλιάζης το έκανε. Ένα μεγάλο pivot. Άφησε τη ζωή του σαν web developer στην Αθήνα και πήγε μόνιμα στη Ζάκυνθο για να γίνει εκπαιδευτής ελεύθερης κατάδυσης (Instagram εδώ). «Μερικές φορές πρέπει να συμβεί κάτι εκτός ελέγχου μας για να μας ξυπνήσει», λέει ο ίδιος.
Μιλά στο It’s Possible απευθείας από την Ζάκυνθο όπου ζει πλέον. Εξηγεί πως πήρε την μεγάλη απόφαση να μετακομίσει σε ένα νησί, πως δραστηριοποιείται επαγγελματικά εκεί, ενώ παραθέτει και μερικές συμβουλές προς όσους σκέφτονται να κάνουν μια αντίστοιχη αλλαγή καριέρας και ζωής.
Αφήσατε την ζωή σας σαν web developer στην Αθήνα και μετακομίσατε στην Ζάκυνθο για να κάνετε κάτι εντελώς διαφορετικό. Πως πήρατε την απόφαση να κάνετε το δικό σας μεγάλο pivot;
Ο πατέρας μου είναι από τη Ζάκυνθο και μένει εδώ πλέον, οπότε παλιά που μέναμε στην Αθήνα ερχόμασταν στο νησί και ήμουν στη θάλασσα κάθε καλοκαίρι, αλλά πάντα ήταν το μέρος που πηγαίναμε για διακοπές και ποτέ δεν υπήρχε η ιδέα στο μυαλό μου ότι θα μπορούσα να μείνω στο «χωριό» και να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα.
Σε κάποια φάση πριν από 10 χρόνια περίπου γνώρισα «επίσημα» την ελεύθερη κατάδυση και άρχισα να προπονούμαι πιο συστηματικά για να κάνω το πρώτο μου «σχολείο» και να πιστοποιηθώ σαν ελεύθερος δύτης. Τότε, έχοντας γνωρίσει άτομα του χώρου που με ενέπνευσαν και τελικά γίναμε και πολύ καλοί φίλοι, σχηματίστηκε στο μυαλό μου η ιδέα του να γίνω κι εγώ εκπαιδευτής σε κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά δεν είχα κάποιο συμπαγές σχέδιο.
Γενικά στη ζωή ξέρεις «κολλάμε» σε καταστάσεις, σε φαύλους κύκλους στους οποίους δεν είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι αλλά είτε έχουμε επενδύσει πολύ για να σταματήσουμε είτε φοβόμαστε την αβεβαιότητα του pivot, όπως το λες κι εσύ.
Και μερικές φορές πρέπει να συμβεί κάτι εκτός ελέγχου μας για να μας ξυπνήσει.
Έτσι έτυχε και σ’εμένα, μια ωραία πρωία ενώ ήμουν στο δρόμο για βουτιά, βγήκε ένα άλλο μηχανάκι από ένα stop χωρίς να ελέγξει, δεν πρόλαβα να φρενάρω αρκετά και τρακάραμε. Ευτυχώς, ενώ με πέταξε το χτύπημα στο δρόμο, κάπως κατάφερα να σηκωθώ στα πόδια μου σε κλάσματα του δευτερολέπτου (δυστυχώς τότε δεν έκανε casting ακόμα η Marvel για το Spiderman, αλλιώς το είχα σίγουρα!) και δεν είχα σοβαρούς τραυματισμούς ενώ το άλλο παιδί δυστυχώς χτύπησε χειρότερα.
Την μεθεπόμενη μέρα έχασα και τη δουλειά μου λόγω περικοπών, ήταν το τέλειο double tap.
To καλό νομίζω σ’εμένα είναι ότι έχω αναλυτικό μυαλό οπότε μπαίνει αμέσως σε problem solving mode, δηλαδή ενώ μου εξηγούσε το αφεντικό μου γιατί θα σταματούσαν την συνεργασία μας εγώ ήδη δούλευα πιθανά σενάρια στο μυαλό μου για το τί θα μπορούσα να κάνω.
Πήγα στο σπίτι μου λοιπόν που μόλις τον προηγούμενο μήνα είχα νοικιάσει (μετά από σχεδόν ένα χρόνο σε αυτή την εταιρεία) για να είμαι πιο κοντά στη δουλειά, έκατσα να δω αν μπορώ να βρω κάτι άλλο στο kariera.gr αλλά δεν συνέχισα καν την αναζήτηση, εκεί πάρθηκε η τελειωτική απόφαση.
Έκλεισα το laptop, πήρα τον πατέρα μου τηλέφωνο, τα συζητήσαμε λίγο και μέσα σε μια – δυο εβδομάδες είχα μετακομίσει.
Ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις φίλων και γνωστών, όταν τους κοινοποιήσατε τα σχέδια σας;
Νομίζω οι φίλοι που με ξέρουν αρκετά καλά δεν είχαν αμφιβολίες για το αν θα μπορούσα να το κάνω και γνώριζαν την αγάπη που έχω για το υγρό στοιχείο άρα ήταν λοιπόν υποστηρικτικοί, αλλά γενικά υπήρχαν τα αναμενόμενα «πού πας στο χωριό;», «τί θα κάνεις εκεί το χειμώνα στην ερημιά», «θα παρατήσεις την καριέρα σου να πας να τσαλαβουτάς» και τέτοια. Ακόμα και οι γονείς μου ήταν διστακτικοί ας πούμε γιατί είναι κάτι ξένο για αυτούς και είχαν επενδύσει κι αυτοί στην παιδεία μου (BSc & MSc στην Αγγλία) και ήταν υπερήφανοι για την μέχρι τότε σταδιοδρομία μου. Μόνο τον τελευταίο χρόνο έχουν κι αυτοί «ηρεμήσει» λίγο και το αποδέχονται σαν κάτι βιώσιμο.
Προφανώς κάτι καινούριο και τόσο διαφορετικό και ειδικά μετά τα 30 δεν είναι και τόσο ευκολοχώνευτο ούτε από άλλους ούτε και ήταν από εμένα, αλλά το είχα πάρει απόφαση.
Ευτυχώς γενικά είχα συνειδητοποιήσει από πριν ότι δεν χρειάζομαι πολλά πράγματα στη ζωή για να είμαι «άνετος», οπότε το downgrade οικονομικά δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Στα τρία πρώτα χρόνια εδώ που προπονούμουν καθημερινά για να προετοιμαστώ για το «σχολείο» εκπαιδευτών (που έγινε στην Τενερίφη με τον παγκόσμιο πρωταθλητή Umberto Pelizzari και το επιτελείο του της σχολής Apnea Academy), έκανα διάφορες δουλειές για να βγάλω τα προς το ζειν, δούλεψα και δύο σεζόν σε κουζίνα βράδυ για να μπορώ να προπονούμαι το πρωί.
Γενικά η αντίδραση που έχουμε σε κινήσεις τρίτων ίσως αντικατοπτρίζει τις δικές μας ανησυχίες και ανασφάλειες, βάζουμε δηλαδή τον εαυτό μας στα παπούτσια του άλλου και επειδή φοβόμαστε προσπαθούμε να «προβάλουμε» αυτό το φόβο και στον άλλο, αντί να τον ενθαρρύνουμε υπεύθυνα.
Για παράδειγμα έχω μια καλή φίλη που αφήνει αυτές τις μέρες άνετη ζωή στο Παρίσι με δουλειά σε υψηλό οίκο μόδας για να γίνει scuba instructor στην Μάλτα, κι αυτή μεγάλη αλλαγή αλλά όλοι οι φίλοι και γνωστοί την ενθαρρύνουν γιατί βλέπουν πόσο αγαπάει και αυτή τη θάλασσα.
Αυτή την στιγμή πως δραστηριοποιείστε επαγγελματικά και ποια είναι η καθημερινότητα σας στο νησί;
Γενικότερα η περισσότερη δουλειά μου είναι μέσα στη σεζόν (η οποία για εμένα είναι από το Μάιο μέχρι το τέλος του Νοεμβρίου περίπου), γιατί δουλεύω κυρίως με δύτες που έρχονται από το εξωτερικό για να κάνουν προπόνηση, να πιστοποιηθούν ή απλά να κάνουν βουτιές σε ένα πανέμορφο περιβάλλον. Προπονώ και κάποιους δύτες στο νησί σταθερά, ένας εκ των οποίων έχει αθλητικές βλέψεις οπότε και θα συμμετάσχουμε μαζί φέτος σε αγώνα ελεύθερης κατάδυσης βάθους. Από το περσυνό φθινόπωρο διδάσκω και πρώτες βοήθειες μέσω της Rescue Training International οπότε αυτό είναι κάτι το οποίο μπόρεσα να κάνω σε συντοπίτες εδώ στο νησί που τους ενδιαφέρει να μάθουν αλλά και σε επαγγελματίες που χρειάζονται την πιστοποίηση για τη δουλειά τους.
Όσον αφορά την καθημερινότητά μου, επειδή η κατάδυση είναι μια δραστηριότητα που «απαιτεί» άριστη φυσική κατάσταση, κάνω γυμναστική με διάφορους τρόπους, είτε αυτό είναι τρέξιμο, είτε κολύμπι σε πισίνα ή θάλασσα κτλ (δεν είμαι τόσο του γυμναστηρίου, δεν έχω κάνει πάνω από ένα μήνα στα 42 χρόνια μου, αλλά έχω σεβασμό για όσους κάνουν γιατί εννοείται είναι καλύτερο από το να μην κάνεις τίποτα). Από εκεί και πέρα περνάω αρκετό χρόνο online, είτε αυτός είναι για να κάνω προώθηση στα social media είτε για να ενημερώνομαι για νέες έρευνες στο χώρο μας, να βοηθάω άλλους ελεύθερους δύτες που μπορεί να έχουν απορίες, να διοργανώνω workshops στο εξωτερικό (αυτό το Σαββατοκύριακο για παράδειγμα ήμουν με μαθητές στην πισίνα Y-40 στην Ιταλία που έχει βάθος 42 μέτρα) ή να κάνω moderate το group μου στο facebook που λέγεται freediving science στο οποίο συζητάμε για έρευνες, τεχνική και διάφορα άλλα παρεμφερή θέματα.
Επίσης κάνω και κάποιες άλλες δουλειές εδώ κι εκεί για να συμπληρώσω το εισόδημά μου γιατί ακόμα δεν μπορώ να ζήσω 100% από την ελεύθερη κατάδυση, να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά είμαι στην αρχή σχετικά ακόμα (είναι ο 4ος χρόνος μου) και πρέπει να επενδύω και στην επιχείρηση οπότε είναι λογικό και αποδεκτό το να πρέπει να τρέχω σαν Βέγγος για ένα διάστημα μέχρι να σταθεροποιηθούν τα πράγματα.
Δεν βοηθάει προφανώς ότι έπεσα μέσα σε πανδημία και τώρα πόλεμο, αλλά από την άλλη ούτε αρρώστησα ούτε πετάνε βόμβες πάνω από το κεφάλι μου οπότε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κάνω κάποιο παράπονο για την κατάστασή μου, είμαι άπειρα ευγνώμων που μπορώ να έχω τέτοιες επιλογές στη ζωή μου.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βρεθεί σε νησιά το καλοκαίρι. Αλλά πως είναι να ζει κάποιος εκεί τον χειμώνα;
Κοίτα, όλα είναι σχετικά, έτσι δεν είναι; Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αλλά στην τελική όλοι είμαστε ίδιοι, δηλαδή έχουμε κατά βάθος τις ίδιες ανάγκες και ανησυχίες. Το θέμα είναι αν και πώς τις αναγνωρίζουμε και τί κάνουμε για να τις καλύψουμε. Για εμένα προσωπικά η φύση πάντα μου έκανε καλό και με κάλυπτε σε πολλά θέματα, οπότε το να ζω σε ένα πανέμορφο καταπράσινο νησί με καθαρό αέρα, καταγάλανα νερά 10 λεπτά από το σπίτι μου κτλ είναι ένα όνειρο. Το χειμώνα που τα πράγματα είναι λίγο πιο χαλαρά από άποψη δουλειάς έχω περισσότερο χρόνο να χαρώ τη θάλασσα, να περπατήσω στα βουνά, να διαβάσω κάποιο βιβλίο κτλ. Επίσης με φίλους εδώ εξερευνούμε τη φύση και τα διάφορα προϊόντα, πέρυσι έμαθα ας πούμε πρώτη φορά ότι έχουμε άπειρα άγρια κούμαρα εδώ και ότι κάνουν πεντανόστιμη μαρμελάδα.
Γενικά νομίζω είναι στο χέρι μας να διαχειριστούμε το χρόνο μας με εποικοδομητικό τρόπο, ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα μας. Μια πολυάσχολη ζωή στην Αθήνα μπορεί να είναι πιο άδεια από μια «αργόσχολη» ζωή στο χωριό, αλλά μπορεί να ισχύει και το αντίθετο φυσικά.
Η ερώτηση γενικά που είναι πιο σημαντική στη ζωή για μένα είναι το γιατί. Αν θέλεις να έχεις μια ζωή που να είναι «γεμάτη» και να κάνεις συνέχεια κάτι, γιατί το θέλεις αυτό; Αν από την άλλη κάποιες μέρες δεν θέλεις να κάνεις τίποτα, γιατί; Αν μπορέσουμε να απαντήσουμε σε τέτοιες ερωτήσεις στην καθημερινότητά μας, ίσως μπορούμε να ζούμε με περισσότερη επίγνωση και νόημα.
Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που σκέφτεται να κάνει μια αλλαγή καριέρας; Υπάρχουν κάποια tips για να κάνει κάποιος μια σωστή επαγγελματική επιλογή;
Πρώτα απ’όλα, δεν είναι εύκολο. Νομίζω είναι καλό να είμαστε ρομαντικοί για κάποια πράγματα αλλά μπορώντας ταυτόχρονα να πατάμε στο έδαφος. Δηλαδή, υπολόγισε τί χρειάζεσαι για να είσαι οκ, ποια είναι τα έξοδά σου και πού μπορείς να κόψεις κάτι αν δυσκολευτείς και χρειαστεί. Δεν θα το έλεγα business plan απαραίτητα (αν και αυτό δεν κάνει κακό προφανώς), αλλά ίσως ένα προσωπικό πλάνο αναγκών, μια μικρή αυτοαξιολόγιση. Όπως και να το δούμε, μια αλλαγή καριέρας εμπεριέχει και ένα υπαρξιακό κομμάτι οπότε δεν κάνει κακό να κάνουμε και μια «ενδοσκόπηση» για να δούμε το γιατί κτλ.
Τώρα, όσον αφορά tips, επειδή έχω κάνει διάφορες δουλείες στη ζωή μου, θα έλεγα αν αυτό που θέλεις να κάνεις σου κεντρίζει το ενδιαφέρον, αν είναι κάτι για το οποίο έχεις πάθος και βλέπεις τον εαυτό σου να το κάνεις με ευχαρίστηση στο μέλλον, τότε βρήκες κάτι καλό και θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς δεν θα έχουν ποτέ τέτοια ευκαιρία. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή όπως λέει και ο Αγγελάκας και οι άνθρωποι είμαστε πάρα πολύ δυνατοί και προσαρμόσιμοι. Μπορεί να μην τα καταφέρεις, μπορεί να δυσκολευτείς και να πεινάσεις λίγο, μπορεί να έχεις μέρες που να έχεις αμφιβολίες ή να είσαι εξουθενωμένος και να μην μπορείς να σηκώσεις ένα δάχτυλο να κάνεις το παραμικρό, μπορεί να χάσεις φίλους ή συντρόφους, αλλά μπορεί και να πετύχεις αμέσως ή μετά από όλα τα προηγούμενα. Το σημαντικό όμως είναι να προσπαθήσεις με ειλικρίνεια στον εαυτό σου, δηλαδή να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς (χωρίς φυσικά να αυτοκαταστραφείς στην διαδικασία, παν μέτρον άριστον). Ούτως ή άλλως, το έχουμε και στην αρχαία ιστορία μας, πιο κερδοφόρο είναι το ταξίδι από τον προορισμό.
DCIM102GOPROGOPR8205.JPG
