Κάθε ημέρα που περνά, παίρνουμε πολλές αποφάσεις. Άλλες μεγαλύτερες και άλλες μικρότερες. Και αν πιστέψουμε την φράση που λέει ότι «η ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών μας», τότε πρέπει να προσπαθήσουμε να πάρουμε όσο πιο σωστές αποφάσεις γίνεται.
Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο- ειδικά στην γρήγορη και χαοτική εποχή μας. Κάπου εδώ έρχεται ο «κανόνας του 37%», όπως σημειώνει το αμερικανικό Big Think. Ένας κανόνας που λειτουργεί με βάση τις πιθανότητες, και μπορεί να σε φέρει πιο κοντά σε μία σωστή τελική απόφαση.
Πως λειτουργεί με απλά λόγια: Η βασική ιδέα είναι ότι, εάν χρειάζεται να πάρετε μια απόφαση έχοντας 100 διαφορετικές επιλογές μπροστά σας, θα πρέπει να κάνετε δειγματοληψία στις πρώτες 37. Στην συνέχεια είτε θα τις απορρίψετε, είτε θα πάρετε κάποια από αυτές. Ο κανόνας του 37% δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι μια περίοδος «βαθμολόγησης» κατά την οποία θα αναγνωρίσετε τι λειτουργεί και τι όχι. Από το «απορριφθέν» 37%, τσεκάρουμε την καλύτερη επιλογή και κρατάμε αυτές τις πληροφορίες στο μυαλό μας προχωρώντας. Αν κάποια από τις επόμενες επιλογές που θα συναντήσεις είναι καλύτερη, τότε πήγαινε σε αυτή, και βάσει πιθανοτήτων θα έχεις το καλύτερο τελικό αποτέλεσμα.
Ο Brian Christian στο βιβλίο του, Algorithms to Live By: The Computer Science of Human Decisions, χρησιμοποιεί τον κανόνα του 37%. «Αν θέλετε να έχετε τις καλύτερες πιθανότητες για να αποκτήσετε το καλύτερο διαμέρισμα, ξοδέψτε το 37% της αναζήτησης σας (11 ημέρες, αν έχετε δώσει στον εαυτό σας ένα μήνα για ψάξιμο σπιτιού) εξερευνώντας επιλογές, χωρίς καμία δέσμευση. Αφήστε το… βιβλιάριο επιταγών στο σπίτι. Απλά βαθμολογείστε. Αλλά μετά από αυτό το σημείο, να είστε προετοιμασμένοι να δεσμευτείτε αμέσως στο πρώτο σπίτι που θα δείτε να ξεπερνά ό,τι έχετε ήδη δει», εξηγεί.
Αυτός είναι ένας κανόνας που προτείνουν οι μαθηματικοί, έτσι ώστε να έχεις περισσότερες πιθανότητες να φτάσεις στην «καλύτερη επιλογή». Εδώ βέβαια υπάρχει ένα πρόβλημα: Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές λογικής που εξετάζουν ψυχρά τις πιθανότητες. Στην πραγματικότητα, συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Λειτουργούμε παρορμητικά, με το συναίσθημα, χωρίς να βάζουμε τα πράγματα σε μία τάξη.
Αν μπορούσες να πας σε μία εγγυημένη «νίκη» θα έκανες αυτή την επιλογή ή θα ρίσκαρες να πας κάπου αλλού για ένα «άγνωστο» αποτέλεσμα; Αν είσαι σε οποιοδήποτε από τα δύο άκρα, μάλλον αυτό θα σε φέρει σε μειονεκτική θέση. Οι άνθρωποι της πρώτης κατηγορίας, κολλάνε σε μια βαλτωμένη κατάσταση, δεν έχουν κίνητρο και βαριούνται. Από την άλλη, οι «υπερ-εξερευνητές» συνήθως στερούνται τεχνογνωσίας και δεν βιώνουν ποτέ τίποτα σε βάθος. Το καλύτερο είναι να είσαι σε ένα σημείο ισορροπίας μεταξύ των δύο.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
Πέντε τρόποι για να εξοικονομήσεις χρήματα, αν είσαι επιχειρηματίας για πρώτη φορά
