«Poor working» εργαζόμενοι. Ένας χαρακτηρισμός που ακούσαμε για πρώτη φορά τώρα, μέσα από το πρόσφατο δημοσίευμα του Spiegel. Περιγράφει όμως μια κατάσταση που όλοι έχουμε δει στην Ελλάδα της κρίσης, εδώ και χρόνια: Νέοι που εργάζονται, παίρνοντας έναν μισθό που αρκεί απλά για να καλύψουν το φαγητό τους. Λαμβάνουν, δηλαδή, κάτω από 580 ευρώ τον μήνα.
Μόλις είδα τα όσα έλεγε το Spiegel, μου ήρθε η ιδέα να φτιάξουμε ένα τολμηρό θέμα στο It’s Possible. Σε αυτό θα μιλούν «poor working» εργαζόμενοι στην Ελλάδα. Όχι όμως σαν άλλα ρεπορτάζ που έχουμε δει. Αυτή τη φορά θα μιλούν επώνυμα, ενώ θα λένε συγκεκριμένα και την εταιρία για την οποία εργάστηκαν με δεδομένα «poor working».
Πριν όμως μιλήσουν οι άλλοι, οφείλω να μιλήσω πρώτα εγώ, για την δική μου «poor working» ιστορία. Με ακριβώς τους ίδιους «κανόνες». Δηλαδή, επώνυμα και αναφέροντας την εταιρία για την οποία εργάστηκα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Περίπου το φθινόπωρο του 2014, γίνεται γνωστό ότι η Huffington Post θα έρθει στην Ελλάδα. Μιλάμε φυσικά για ένα τεράστιο media brand. Οπότε ξεκίνησα να παρακολουθώ το θέμα, αναμένοντας το πότε και αν θα ανοίξουν οι σχετικές αιτήσεις, έτσι ώστε να στείλω το βιογραφικό μου. Με στόχο να εργαστώ εκεί ως δημοσιογράφος. Στην Ελλάδα, ανέλαβε να «τρέξει» το συγκεκριμένο project η 24Media. Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους Ομίλους με Digital Media (και όχι μόνο), στην χώρα μας.
Οι αιτήσεις τελικά ανοίγουν για την Huffington Post Greece, και στέλνω το βιογραφικό μου. Το πρώτο θετικό βήμα έγινε λίγο μετά: Με καλούν για συνέντευξη. Όλα πάνε καλά, και λίγες ημέρες αργότερα, με καλούν για δεύτερη συνέντευξη. Και εκεί, όλα κυλούν σε πολύ καλό κλίμα. Αφού λοιπόν και οι δύο πλευρές εξέφρασαν τη θετική τους προδιάθεση για συνεργασία, φτάνουμε στο τελικό deal. Τι μένει; Να ακούσουμε τον μισθό. «510 ευρώ μεικτά τον μήνα». Βασικός μισθός για νέους κάτω των 25 ετών (τότε ήμουν κάτω των 25). Φυσικά, έχω κρατήσει ακόμα την σύμβαση μου και είναι στη διάθεση του κάθε ενδιαφερόμενου.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι η δουλειά του δημοσιογράφου έχει μάλιστα αρκετές ιδιαιτερότητες. Ξεκινώντας από τα ωράρια. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα έπρεπε να εργάζομαι κάποιες ημέρες πρωί, κάποιες άλλες απόγευμα. Ενώ θα δούλευα και 2 Σαββατοκύριακα τον μήνα. Πάνω- κάτω έτσι λειτουργούν όλα τα ενημερωτικά sites.
«Αν και δεν πρόκειται για κάποιο μεγάλο ποσό, είμαστε σύμφωνοι», είπα τότε, σε εκείνη την συνέντευξη. Έχοντας στο μυαλό μου ότι αν ρισκάρω να φέρω αντίρρηση, το deal πιθανόν θα χαλάσει. Και κάπως έτσι, ξεκίνησα να εργάζομαι για την Huffington Post Greece.
Εδώ αξίζει να βγάλουμε ένα πρώτο συμπέρασμα. Τι άλλο θα μπορούσα, άραγε, να έχω πράξει σε εκείνη την συνέντευξη; Βλέποντας τα πράγματα με την εμπειρία του σήμερα, μάλλον θα έπρεπε να έχω ρισκάρει να πω «όχι» στην πρώτη προσφορά (των 510 ευρώ) που έπεσε στο τραπέζι. Τότε δύο θα ήταν τα πιθανά σενάρια: Είτε η εταιρία θα ανέβαζε την προσφορά της (λιγότερες πιθανότητες), είτε θα πήγαινε… απλά σε άλλον (περισσότερες πιθανότητες). Αν συνέβαινε το πρώτο σενάριο, εγώ θα είχα βγει κερδισμένος, αφού θα είχα πετύχει ένα καλύτερο deal, σε σχέση με το αρχικό που προτάθηκε. Αν συνέβαινε το δεύτερο, θα έχανα μια θέση εργασίας. Ίσως όμως, πρέπει να παραδεχτούμε κάτι: Όταν σου γίνονται προτάσεις με τέτοια χαμηλά οικονομικά δεδομένα, τελικά αξίζει να ρισκάρεις και να ρίχνεις την «ζαριά» σου. Δεν έχεις να χάσεις πολλά. Αυτή είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η καλύτερη τακτική σε αυτές τις περιπτώσεις. Είτε κερδίσεις, είτε χάσεις.
Μιλώ φυσικά, ως ένα νέος 20-25-27-30 χρονών που πάει να βρει μια θέση εργασίας. Και όχι ως κάποιος που έχει δύο παιδιά να ταΐσει και ένα ολόκληρο σπίτι να συντηρήσει. Προσωπικά δεν έχω βρεθεί σε αυτή τη θέση. Εκεί ίσως λαμβάνεις κάποιες αποφάσεις με διαφορετικά κριτήρια.
Ας επιστρέψουμε όμως στην ιστορία με την Huffington Post, για να δούμε πως τελειώνει. Έχει ενδιαφέρον. Τι λέει η λογική: Αφού μια εταιρία κατάφερε να «κλείσει» έναν εργαζόμενο με μισθό 510 ευρώ μεικτά, μάλλον δεν θα του ζητήσει ακραία πράγματα και η σχέση εργασία θα κινηθεί σε φυσιολογικά επίπεδα. Μέγα λάθος.
Οι ρυθμοί ήταν έντονοι. Όμως δημοσιογραφικά όλα πήγαιναν καλά στην Huffington Post Greece και μάλιστα αρκετά από τα άρθρα μου ήταν πρώτα σε επισκεψιμότητα την ημέρα δημοσίευσης τους (ναι, και εκεί εστίαζα στην επιχειρηματικότητα και τις startups. Συν κάποια άρθρα καθημερινής ροής). Ξαφνικά, ήρθε η ανατροπή: Η εταιρία αποφάσισε, χωρίς να έχει γίνει κάποια άλλη συζήτηση μαζί μου, ότι στο εξής θα πρέπει να ετοιμάζω παράλληλα κάποια κείμενα που θα προέρχονταν… από το τμήμα μάρκετινγκ. Συν τις άλλες «κανονικές αρμοδιότητες» μου, τις οποίες θα συνέχιζα να έχω φυσικά.
Έτσι λοιπόν –και αφού δεν υπήρχε καμία διάθεση για συζήτηση από την αντίπερα όχθη- μέσα σε ελάχιστες ημέρες πήρα την απόφαση και παραιτήθηκα από το συγκεκριμένο Μέσο. Όχι μόνο γιατί τα χρήματα ήταν πολύ λίγα, σε σχέση με τον συνολικό φόρτο εργασίας που δημιουργούνταν, αλλά και για κάτι ακόμα σημαντικότερο: Οι νέες αρμοδιότητες που αποφάσισε η εταιρία να μου «φορτώσει», ήταν έξω από το δημοσιογραφικό πεδίο. Όλα στραβά δηλαδή.
Το μάρκετινγκ δεν πρέπει να μπαίνει μέσα στη δημοσιογραφία. Κάτι που πιστεύω ακόμα και σήμερα. Για αυτό άλλωστε, όπως έχουμε ξανά πει, στο It’s Possible δεν γίνονται πληρωμένα άρθρα και συνεντεύξεις (ή sponsored όπως τα λένε).
Στο δεύτερο κομμάτι της ιστορίας μας όμως, βγαίνει ακόμα ένα συμπέρασμα. Οι μεγάλες εταιρίες και οι Όμιλοι που έχουν «poor working» εργαζόμενους, συνήθως δεν τους εκτιμούν. Δεν σκέφτονται ότι «οκ, έχουμε κάποιον να δουλεύει όλη ημέρα, με ελάχιστα χρήματα. Ας μην τον σκοτίζουμε παραπάνω από όσο πρέπει». Αντίθετα, θα του δώσουν και άλλη δουλειά. Μετά ακόμα περισσότερη. Μέχρι ο «poor working» εργαζόμενος να εξαντληθεί σωματικά ή να αναγκαστεί να αποχωρήσει μόνος του από την εταιρία.
