αρχικηΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ«Θυμάμαι εκείνα τα βραδια, που ήμουν τελείως μόνος»: Ο Σπύρος Γιαννιώτης περιγράφει τον δρόμο προς την κορυφή

«Θυμάμαι εκείνα τα βραδια, που ήμουν τελείως μόνος»: Ο Σπύρος Γιαννιώτης περιγράφει τον δρόμο προς την κορυφή

Την δική του (δύσκολη) διαδρομή προς την επιτυχία, θυμήθηκε ο Σπύρος Γιαννιώτης. Και την περιέγραψε πολύ σύντομα, με ένα ποστ στο Facebook.

«Θυμάμαι εκείνα τα βραδια, που ήμουν τελείως μόνος, σε μια ξένη πολη, με το φόβο του αγνωστου, με τελευταία σκέψη πριν κοιμηθώ να είμαι στο βάθρο», λέει ανάμεσα σε άλλα ο Έλληνας Ολυμπιονίκης.

Και όντως, η διαδρομή του δεν ήταν καθόλου εύκολη. Το 2012, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Σπύρος Γιαννιώτης τερματίζει 4ος στο άθλημα των 10 χλμ ανοιχτής θαλάσσης. Στα 32 του. Τον είδαμε να λυγίζει μπροστά στην κάμερα και να βουρκώνει. Τότε έδωσε μια υπόσχεση: Ότι θα κολυμπήσει στους επόμενους Ολυμπιακούς και θα κάνει τα πάντα για να κερδίσει το μετάλλιο. Γνωρίζοντας ότι τότε θα είναι 36 χρονών. Είναι σίγουρο ότι τότε η απόφαση του έμοιαζε λάθος στα μάτια πολλών. Κάποιοι σίγουρα θα του είπαν «μα καλά, στα 36 σου θα πας να συμμετέχεις σε Ολυμπιακούς Αγώνες; Δεν έχεις καμία πιθανότητα επιτυχίας». Ο ίδιος δεν σταμάτησε, δεν άκουσε τις «φωνές».  Και το αποτέλεσμα ήταν μεγαλειώδες. Ασημένιο Ολυμπιακό μετάλλιο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016.

«Ενιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, τόσες θυσίες, τόσα όνειρα, τόση προσπάθεια, ένιωσα ότι απογοήτευσα τους δικούς μου, τον προπονητή μου, την γυναίκα μου, και όλους όσους είχαν πιστέψει σε μενα», λέει ο ίδιος, για εκείνη την 4η θέση το 2012 που του στέρησε το μετάλλιο. Αλλά μέσα από σκληρή δουλειά και επιμονή, το όνειρο του έγινε πραγματικότητα.

Ολόκληρο το ποστ του Σπύρου Γιαννιώτη

«Έφυγα 17 ετών απο Κέρκυρα για ένα όνειρο και δεν ήταν άλλο από ένα Ολυμπιακό μετάλλιο.

Θυμάμαι εκείνα τα βραδια, που ήμουν τελείως μόνος, σε μια ξένη πολη, με το φόβο του αγνωστου, με τελευταία σκέψη πριν κοιμηθώ να είμαι στο βάθρο.

Μετά από χρόνια πίστεψα οτι έφτασε η στιγμή μου, είχα προπονηθεί καλα, πίστευα στον εαυτό μου και στις δυνατότητες μου.

Σαν σήμερα… η στιγμή όμως αυτή δεν ήρθε και τελικά κατέκτησα την 4η θέση στους Ολυμπιακούς στο Λονδίνο το 2012, ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, τόσες θυσίες, τόσα όνειρα, τόση προσπάθεια, ένιωσα ότι απογοήτευσα τους δικούς μου, τον προπονητή μου, την γυναίκα μου, και όλους όσους είχαν πιστέψει σε μενα.

Εκανα πολύ καιρό να ξανά πιστέψω στον εαυτό μου, να θέλω να προσπαθήσω, να πιέσω σώμα και μυαλό, μυαλό και σώμα να κυνηγήσει αυτό που από μικρό παιδί είχα βάλει στόχο ζωής, και τελικά μετά από κόπο, επιμονή και υπομονή να κάνω το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα!!!»

Έφυγα 17 ετών απο Κέρκυρα για ένα όνειρο και δεν ήταν άλλο από ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Θυμάμαι εκείνα τα βραδια, που…

Gepostet von Spiros Gianniotis am Freitag, 9. August 2019

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΧΟΛΙΑ

Αφήστε ένα σχόλιο

1 × 5 =