Σχολή καλών τεχνών, όπερα, ενδυματολογία, Εδιμβούργο, Λονδίνο, Αθήνα, και κάπου εκεί ένα brand μόδας. Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά; Είναι κομμάτια από το story της Χριστίνας Πιστοφίδου. Η ίδια είναι ιδρύτρια του brand Wéngko Molé (θα δείτε παρακάτω τι σημαίνει αυτό το όνομα). Ξεκίνησε πριν από περίπου 6 χρόνια, από το δωμάτιο της. Σήμερα, έχει καταφέρει να χτίσει την δική της πετυχημένη επιχείρηση.
Μιλά στο It’s Possible για το πως ξεκίνησαν όλα, περιγράφει το πως είναι να ξεκινάς κάτι δικό σου σε νεαρή ηλικία, πόσες ώρες εργασίας χρειάζονται, ενώ παραθέτει και τα μελλοντικά της σχέδια.
Με τι ασχολούσασταν πριν και πως προέκυψε η ιδέα να ξεκινήσετε το δικό σας project;
Αρχικά είχα μπει στην Σχολή Καλών Τεχνών του Εδιμβούργου, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν μου άρεσε. Μου φαινόντουσαν αρκετά θεωρητικά τα όσα μαθαίναμε. Στην συνέχεια στράφηκα προς το design και συγκεκριμένα σπούδασα ενδυματολογία. Εκεί είδα και έμαθα πολλά πράγματα, αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς είναι αυτό που ήθελα να κάνω. Παρόλα αυτά ξεκίνησα να δουλεύω παράλληλα με το πανεπιστήμιο σε διάφορες δουλειές όπως: στο Royal Opera House του Λονδίνου, το Scottish Opera στη Γλασκόβη και στο Ηρώδειο. Πάντα στο κομμάτι της ενδυματολογίας. Θυμάμαι μάλιστα ότι στην Όπερα είχα κάνει απίστευτα λάθη.
Αλήθεια πως είναι να γίνει λάθος σε κάτι τόσο μεγάλο όπως είναι μια Όπερα; Και τι γίνεται μετά;
Θυμάμαι ότι ήμουν στο Royal Opera House, μάλιστα δεν είχα πολύ καιρό εκεί, και μου έδωσαν μια πανάκριβη γούνα για να την κόψω με συγκεκριμένο τρόπο. Το ψαλίδι πήγε στραβά και πραγματικά τους διέλυσα την γούνα. Θυμάμαι ότι οι υπόλοιποι εκεί με κοίταξαν περίεργα και μου είπαν απλά ότι: «Εσύ δεν ξανά πιάνεις ψαλίδι». Και όντως ήταν η τελευταία φορά που πήρα το ψαλίδι.
Η ουσία πάντως είναι ότι βλέποντας την δουλειά από μέσα, δεν μου άρεσε και τόσο αυτό που έκαναν οι ενδυματολόγοι.
Ενώ ήμουν στην Σκωτία και σπούδαζα, είχε έρθει η Deutsche Bank και τα στελέχη της μας μίλησαν για την επιχειρηματικότητα και τις startups. Τότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι μπορώ να ξεκινήσω κάτι δικό μου.
Τα skills μου εμένα ήταν στο ύφασμα και στην ψηφιακή εκτύπωση, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου να φτιάξω κάτι απλό. Και η εστίαση να είναι στο ύφασμα. Ξεκίνησα λοιπόν να ψάχνομαι. Θυμάμαι ότι κάθε απόγευμα έπαιρνα τηλέφωνα Οργανισμούς στο Λονδίνο όπου ήμουν τότε, και ρωτούσα για το πως μπορώ να ξεκινήσω ένα δικό μου brand, σε συνδυασμό με την ψηφιακή εκτύπωση. Όταν ξεκίνησα, αρχικά έφτιαχνα μόνο παρεό και φορέματα, παίρνοντας ιδέες από την Ανατολή.
Η Χριστίνα Πιστοφίδου
Επί του πρακτέου, πως ξεκινά ένα τέτοιο project; Πρέπει κάποιος να έχει δικά του γραφεία; Πρέπει να έχει εργοστάσιο; Μπορεί να ξεκινήσει από το σπίτι; ‘Η πως ακριβώς;
Εγώ ξεκίνησα από το δωμάτιο του σπιτιού μου. Μέχρι την στιγμή που ίδρυσα επίσημα την εταιρία, δούλευα το πρωί σε μια άλλη δουλειά και το απόγευμα πέρναγα πολλές ώρες σχεδιάζοντας. Από εκεί ξεκίνησαν όλα, από εκεί έκανα τα τηλέφωνα και τις όποιες συνεννοήσεις χρειάζονταν.
Ακόμα και όταν ιδρύθηκε η εταιρία, πάλι συνέχιζα να έχω ως βάση το σπίτι μου. Δεν είχα γραφείο. Στην Αγγλία μάλιστα είναι και πολύ εύκολο να ιδρύσεις μια εταιρία. Εγω το είχα κάνει online μέσα σε μόλις 2 ώρες. Το μόνο που δεν θυμάμαι ακριβώς, είναι το που βρήκα… την ενέργεια για να το ξεκινήσω όλο αυτό. Είναι το πιο δύσκολο κομμάτι.
Θυμάμαι πως τον πρώτο καιρό που είχα αφήσει την σταθερή δουλειά μου και μπήκα full time στο δικό μου project, ξυπνούσα κάθε ημέρα 6:00 το πρωί. Έβγαινα για λίγο έξω να περπατήσω, για να έχω την αίσθηση ότι παω στην δουλειά, και μετά γύρναγα σπίτι και δούλευα μέχρι το απόγευμα. Χωρίς να υπάρχει κάποιος πάνω από το κεφάλι μου.
Ξεκίνησα δειλά- δειλά με κάποιες συνεργασίες. Στην αρχή μάλιστα θυμάμαι ότι έβρισκα αρκετές κλειστές πόρτες, αλλά στην συνέχεια τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα. Αμέσως μετά ήρθα στο showroom που είχα εδώ στην Ελλάδα, και ξεκίνησα συνεργασίες με influencers. Κυρίως έψαξα ανθρώπους που είχαν ως 500.000 followers. Όχι influencers δηλαδή με εκατομμύρια ακολούθους. Κάπως έτσι το brand φάνηκε προς τα έξω, και άρχισαν να μπαίνουν κάποιες μεγάλες παραγγελίες από την Ισπανία.
Σε παλαιότερη συνέντευξη σας, έχετε πει ότι «στην δουλειά μαθαίνεις τα περισσότερα πράγματα». Και ουσιαστικά οι σπουδές δεν αρκούν από μόνες τους για να σε «εκτοξεύσουν». Τι είναι αυτό που έχετε δει εσείς στην πράξη;
Δεν μπορούμε να λέμε ότι αναγκαστικά όλοι πρέπει να σπουδάσουν, για να φτάσουν στην επαγγελματική επιτυχία. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι δεν έχουν και όλοι την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν. Ειδικά αν πρέπει κάποιος να φύγει από τον τόπο διαμονής του.
Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι επιχειρηματίες που δεν σπούδασαν ποτέ ή παράτησαν τις σπουδές τους στην μέση.
Νομίζω ότι τα περισσότερα πράγματα τα μαθαίνεις πάνω στην δουλειά. Κάτι που το είδα και σε εμένα. Δεν είχα ιδέα από επιχειρήσεις. Έμαθα στην πράξη. Βέβαια έφαγα τα μούτρα μου… αρκετές φορές, αλλά έμαθα.
Στις σπουδές μαθαίνεις κάποια θεωρητικά πράγματα, αλλά αν δεν μπεις μέσα στην δουλειά να «λιώσεις» και να δεις τι σημαίνει το «έχουμε πρόβλημα», δεν θα μάθεις.
Τι περιλαμβάνει το brand που έχετε φτιάξει;
Το brand που ξεκίνησε με ένα παρεό και ένα φόρεμα, πλέον έχει ολόκληρη σειρά ρούχων. Έχουμε από πουκάμισα και μαγιό, μέχρι βραδινά φορέματα. Τώρα ξεκινάμε και κάτι καινούργιο: Θα φτιάχνουμε ρούχα για πελάτισσες, που θα είναι one-off. Θα ράβονται, δηλαδή, πάνω τους.
Θα ρωτήσει βέβαια κάποιος: Αυτό θα είναι πολύ ακριβό για να το αποκτήσει κάποιος;
Δεν θα κοστίζει πολύ παραπάνω από τα άλλα ρούχα. Θα είναι λίγο παραπάνω, γιατί είναι και άλλα τα έξοδα για να δημιουργηθεί. Χρειάζονται περισσότερα χρήματα για το σχεδιαστικό κομμάτι ή για την μοδίστρα. Αλλά δεν μιλάμε για μια μεγάλη οικονομική διαφορά, που θα λες «αυτό είναι απλησίαστο».
Διάβαζα ότι η φράση Wéngko Molé έχει σχέση με τους ιθαγενείς. Πως το επιλέξατε εσείς ως όνομα στο brand σας;
Δεν έχω ζήσει ποτέ στην Ινδονησία. Αλλά έχω ψάξει πολύ σε σχέση με το Ασιατικό design. Και στην Ιαπωνία και στην Ινδονησία. Ακόμα και ως φοιτήτρια με ενδιέφερε αυτό το πεδίο, καθώς αυτοί οι άνθρωποι έχουν μια διαφορετική κουλτούρα ντυσίματος.
Όταν λοιπόν ξεκίνησα το δικό μου brand, σκέφτηκα ότι μπορώ να κοιτάξω προς τα εκεί, αφού έχουν μια απλότητα στον τρόπο που ντύνονται. Κάτι που ήθελα και εγώ. Οι ιθαγενείς για παράδειγμα κάνουν ένα παρεό με δύο ραφές, και αυτό θα το φορέσουν ως ρούχο ακόμα και σε έναν γάμο.
Θυμάμαι ότι διάβαζα άρθρα που είχε γράψει μια σπουδαία ανθρωπολόγος. Μίλαγε για κάποια μικρά χωριά της Ινδονησία και εξηγούσε τι σημαίνει το παρεό εκεί. Κάπως έτσι ανακάλυψα το Wéngko Molé σαν όρο, που ουσιαστικά είναι ο προστατευτικός ρόλος που έχει το παρεό όταν πλέον το φοράμε γύρω από τους ώμους. Επέλεξα λοιπόν το Wéngko Molé για όνομα του brand μου και το έκανα trademark.
Ξεκινήσατε την business διαδρομή σας από το Λονδίνο. Ποιες είναι οι διαφορές με την Ελλάδα στο επιχειρηματικό κομμάτι;
Το Λονδίνο το αγαπώ πολύ, αφού έχω ζήσει για χρόνια εκεί. Ξέρω ακριβώς πως να κινηθώ, από την στιγμή που βγαίνω από το τρένο κιόλας. Εγώ όμως νιώθω Ελληνίδα -παρόλο που η μητέρα μου είναι από την Αγγλία- και έτσι πήρα την απόφαση ότι η βάση μου πρέπει να είναι εδώ.
Σε ότι αφορά το επιχειρηματικό κομμάτι, στην Αγγλία ότι σου πουν, για παράδειγμα, οι προμηθευτές θα γίνει. Ακριβώς. Δεν θα κάνουν τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από αυτό που θα προβλέπει το συμφωνητικό. Στην Ελλάδα είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Μπορεί να σε «κρεμάσουν». Αλλά από την άλλη αν βρεις καλούς συνεργάτες, μπορεί να δουλέψουν ακόμα και μέσα στην νύχτα για να βγει η δουλειά. Πέρα από αυτά που λέει το συμφωνητικό. Θα δώσουν το 110% του εαυτού τους.
Στην Ελλάδα μπορεί να βρεις ανθρώπους που δεν είναι τόσο επαγγελματίες. Αλλά ταυτόχρονα έχουμε και την ανθρωπιά, το οποίο νομίζω ότι είναι ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Στην Αγγλία πηγαίνουν πιο πολύ ‘’by the book’’. Ό,τι κι αν τους πεις, στο τέλος θα σου φέρουν το συμφωνητικό και θα σου επισημάνουν τι αναφέρει αυτό.
Φυσικά στην Ελλάδα έχουμε και τα γνωστά προβλήματα, όπως αυτό της γραφειοκρατίας. Εμείς δυσκολευτήκαμε να φτιάξουμε studio εδώ. Αφού υπήρχαν αρκετές προϋποθέσεις. Τα καταφέραμε όμως και εδώ και λίγο καιρό έχω ιδρύσει επιχείρηση εδώ, και ελπίζω να καταφέρω να την κρατήσω.
Ξεκινήσατε την δικής σας εταιρία πριν από 6 χρόνια, σε πολύ νεαρή ηλικία. Τελικά, μπορεί κάποιος να ξεκινήσει ένα business project ακόμα και γύρω στα 20 ή 23 του; Στην Ελλάδα ακούμε και την ίσως πιο «συντηρητική» άποψη που λέει ότι για να γίνει κάποιος business leader πρέπει να είναι… άνω των 40 ετών.
Κάποτε είχα διαβάσει μια λίστα η οποία περιελάμβανε επιτυχημένους ανθρώπους από ηλικία 3 ετών ως ηλικία 80 ετών. Η λίστα έδειχνε δηλαδή σε ποια ηλικία βίωσε την επιτυχία ο κάθε ένας από αυτούς. Δεν υπάρχει η «σωστή ηλικία». Υπάρχουν παιδιά 3 ετών που έχουν ανέβει πάνω στην σκηνή και έχουν κάνει μόνα τους συναυλία. Υπάρχουν και άνθρωποι που στα 80 τους βρήκαν μια πατέντα και «εκτοξεύτηκαν».
Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι αν φτάσεις στην επιτυχία σε μικρή ηλικία, είναι πιο εύκολο να χάσεις τον εαυτό σου και να «καβαλήσεις το καλάμι». Επίσης κάτι που είδα και στην περίπτωση μου: Αν είχα δουλέψει κάποια παραπάνω χρόνια στο πεδίο της μόδας, ίσως στην συνέχεια θα είχα αποφύγει κάποια λάθη στην δική μου εταιρία. Κάποια πράγματα θα γίνονταν πιο εύκολα.
Το σίγουρο είναι ότι μπορεί να ξεκινήσεις κάτι από το μηδέν. Ανεξάρτητα από την ηλικία. Δεν χρειάζεται να έχεις απαραίτητα γνωριμίες ή πολυτελή γραφεία. Στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ξεκίνησαν ένα project από το σαλόνι τους.
Πόσες ώρες πρέπει να εργάζεται κάποιος για να «τρέξει» ένα project σαν το δικό σας; Kάτι που μάλλον δεν το βλέπει το κοινό από έξω
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αναλώνονται στο «φανταχτερό» της υπόθεσης. Όμως πίσω από κάθε project υπάρχει ένας άνθρωπος. Χρειάζεται να δουλέψεις πάρα πολύ.
Για εμένα υπήρχαν πολλές περισσότερες ώρες δουλειάς, όταν ξεκίναγα. Ξεκινούσα να δουλεύω περίπου στις 7 το πρωί, και τελείωνα 7 το απόγευμα. Σίγουρα Δευτέρα ως Παρασκευή. Κάποιες φορές και Σαββατοκύριακα.
Τώρα υπάρχουν φορές που θα είμαι μέχρι τις 3 τα ξημερώματα στο γραφείο, γιατί υπάρχουν συγκεκριμένα deadlines και δεν γίνεται να βγει αλλιώς η δουλειά. Αν όμως αγαπάς κάτι, το κάνεις. Και φυσικά παίζει σημαντικό ρόλο η ομάδα και οι συνεργάτες που έχεις. Εγώ με τους ανθρώπους που δουλεύω, είμαι πολύ δεμένη. Κάνουμε φωτογραφήσεις π.χ. στις 4:00 το πρωί- για να έχουμε ιδανικό φωτισμό. Και μετά έχει τύχει να υπάρχει επίσης ένα φορτωμένο πρόγραμμα μέσα στην ίδια ημέρα. Αλλά δεν μας ενοχλεί, γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε.
Από την άλλη, πλέον υπάρχει μια ευελιξία. Μπορεί δηλαδή μια ημέρα να πάω στις 11 το πρωί για δουλειά και να φύγω στις 6 το απόγευμα.
Το μόνο σίγουρο είναι πως όταν έχεις ένα δικό σου project δεν σταματάς ποτέ να το σκέφτεσαι. Και όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, δεν μπορείς να κοιμηθείς.
Ποια είναι τα επόμενα βήματα;
Καταρχήν εδώ και περίπου 1 μήνα έχουμε εντάξει μια νέα κατηγορία στο website μας. Λέγεται «colorful minds». Εκεί, πετυχημένες γυναίκες παραθέτουν τις ιστορίες τους. Ενώ φοράνε και ένα φουλάρι από το brand μου.
Επίσης θα βγάλουμε αντρικά μαγιό. Μάλιστα θα τα φτιάξουμε από ανακυκλωμένο πλαστικό. Ένα πολύ ωραίο υλικό που βρήκαμε στην Πορτογαλία. Ουσιαστικά θα πρόκειται για πλαστικό που προέρχεται από μπουκάλια που έχουν πεταχτεί σε θάλασσες κ.α. και μετά από την σχετική επεξεργασία έχει προκύψει μια νέα ύλη.
Θα ξεκινήσουμε και πιο custom συλλογές για δικές μας πελάτισσες. Επίσης, κάνω κάποιες συζητήσεις για να δούμε πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε υλικά που μένουν από την παραγωγή (π.χ. μετάξι) και να γίνεται κάτι καινούργιο. Αυτό νομίζω θα μας κάνει πιο ολοκληρωμένη σαν εταιρία.
Photo Credit: Άλεξ Γρυμάνης
