– Εδώ και αρκετό καιρό έχω ξεκινήσει το Χ project.
– Α πολύ ωραία. Και πότε δουλεύεις για αυτό;
– Ε βασικά όποτε έχω χρόνο.
– Α οκ. Γιατί βλέπω ότι το τελευταίο διάστημα είναι λίγο ανενεργό.
– Ναι, δεν είχα χρόνο γιατί μας κράτησαν παραπίσω στην πρωινή δουλειά. Μετά είχα λίγο διάβασμα για την σχολή. Και μετά είχα φύγει εκδρομή για ένα 4ήμερο.
Έτσι δουλειά όμως δεν γίνεται. Μπορεί να μοιάζει βγαλμένος από βιβλίο, όμως ο παραπάνω διάλογος είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Τέτοιου τύπου διαλόγους έχει τύχει να κάνω πολλές φορές με ανθρώπους που έχουν ξεκινήσει κάποιο δικό τους project. Και δουλεύουν για αυτό «όποτε έχουν χρόνο». Μια χαρά και αυτό το μοντέλο. Ωστόσο αν πορευτείς σε αυτόν τον δρόμο, το πιθανότερο είναι το project σου να παραμείνει πάντα ένα χόμπι. Και να μην πάει ποτέ σε επαγγελματικό επίπεδο.
Αν θες να «εκτοξεύεις» το δημιούργημα σου (ή τέλος πάντως να εξαντλήσεις τις πιθανότητες σου) πρέπει να το τρέξεις σε φουλ ρυθμούς. Το It’s Possible ξεκίνησε το 2016, από το δωμάτιο ενός σπιτιού στην Καλλιθέα. Μπορεί πλέον να έχει, κατά μέσο όρο, πάνω από 100.000 μοναδικούς αναγνώστες κάθε μήνα, όμως αυτό δεν ήρθε καθόλου εύκολα.
Από το 2016 μέχρι και σήμερα, το site τρέχει σε φουλ ρυθμούς. Κάθε ημέρα. Και το πρωί. Και το βράδυ. Και τα Σαββατοκύριακα. Και το καλοκαίρι. Και τα Χριστούγεννα. Η συνέπεια είναι το «κλειδί». Δεν υπάρχει κάποιο… αρχικό ταλέντο. ‘Η ακόμα κι αν υπάρχει κάτι τέτοιο, παίζει πολύ μικρό ρόλο.
Σκεφτείτε το πιο απλό παράδειγμα: Ποιοι είναι οι YouTubers που έχουν φτάσει σε επαγγελματικό επίπεδο και βγάζουν χρήματα; Αυτοί που είναι συνεπείς. Αυτοί, δηλαδή, που λένε π.χ. ότι θα ανεβάσουν 3 νέα βίντεο κάθε εβδομάδα και ανεβάζουν 3 βίντεο κάθε εβδομάδα. Ο κόσμος να χαλάσει. Έτσι χτίζεται το κοινό. Έτσι θα έχεις, πιθανότατα, έσοδα. Όσοι πάνε στην λογική «ανεβάζω βίντεο όποτε έχω χρόνο», το κάνουν απλά ως χόμπι. Είπαμε, μια χαρά είναι και αυτό. Αλλά δεν είναι business δραστηριότητα.
Σε παλαιότερο άρθρο είχα αναφέρει και ένα διαφορετικό παράδειγμα, ανάμεσα σε δύο ενεργές επιχειρήσεις. Στην περιοχή που μένω, υπάρχουν σε πολύ κοντινή απόσταση δύο κουρεία. Και τα δύο, «τρέχουν» με μόνο εργαζόμενο τον ιδιοκτήτη τους. Δεν υπάρχουν, δηλαδή, υπάλληλοι. Επίσης, και τα δύο αφορούν αντρικό κούρεμα, με περίπου ίδιες τιμές.
Γίνεται εύκολα κατανοητό λοιπόν, ότι οι δύο αυτές μικρές επιχειρήσεις, λειτουργούν με πάνω- κάτω τα ίδια δεδομένα, στην ίδια περιοχή. Και απευθύνονται στο ίδιο κοινό. Έχουν όμως μια βασική διαφορά: Ο άνθρωπος που έχει το «Α κουρείο» εργάζεται κάθε ημέρα πλην Κυριακής, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Από την άλλη, ο άνθρωπος που έχει το «Β κουρείο» είναι πιο «χαλαρός». Δίνει ρεπό στον εαυτό του και τις Δευτέρες. Μπορεί να μην ανοίξει το κατάστημα του με ακρίβεια… λεπτού, ενώ μπορεί ακόμα και να το κλείσει για κάποιες ώρες (μέσα στην εργάσιμη ημέρα), επειδή αποφάσισε να πάει απλά μια βόλτα με τους φίλους του (πραγματικό το παράδειγμα).
Μην κουράζω περισσότερο. Πάμε στο αποτέλεσμα των δύο μοντέλων: Το «Α κουρείο», είναι κάθε ημέρα γεμάτο πελάτες. Μάλιστα, αν δεν έχεις κλείσει ραντεβού, είναι πολύ πιθανό να περιμένεις στην αναμονή. Την ίδια στιγμή, το «Β κουρείο» που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο κάτω, είναι σχεδόν πάντα με λίγο ή καθόλου κόσμο.
Αρκετές φορές, δεν παίζει ρόλο το μπάτζετ, το ταλέντο ή η γεωγραφική περιοχή, για το αν θα φτάσεις στην επιχειρηματική επιτυχία. Το «κλειδί» είναι η συνέπεια.
