Πριν λίγα χρόνια η επιστημονική κοινότητα έστρεψε τα βλέμματα της στον «Ουμούαμούα». Ένα μεγάλο «βράχο» με περίεργο σχήμα, ο οποίος εισήλθε μέσα στο ηλιακό μας σύστημα και στην συνέχεια έφυγε έξω από αυτό.
Θα μπορούσε όμως ο «Ουμούαμούα» να είναι ένα σημάδι που να μας δείχνει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει εξωγήινη νοήμονος ζωή; Μια τέτοια θεωρία παραθέτει στο βιβλίο του με τίτλο «Extraterrestrial: The First Sign of Intelligent Life Beyond Earth» που πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 26 Ιανουαρίου, ο Άβι Λόεμπ, καθηγητής στο Τμήμα Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Μάλιστα, η ανάλυση του καθηγητή έχει τραβήξει και τα βλέμματα μεγάλων ΜΜΕ, όπως το Business Insider και η New York Post.
Ο διαστημικός επισκέπτης για τον οποίο γίνεται η συζήτηση είχε μικρές διαστάσεις (μόλις 91 μέτρα μήκος) αλλά μεγάλη σημασία για την επιστημονική κοινότητα, ως το πρώτο σώμα από το διαστρικό χώρο που εντοπίστηκε ποτέ στο ηλιακό μας σύστημα. Κρίνοντας από την τροχιά του αντικειμένου, οι αστρονόμοι συμπέραναν ότι δεν δεσμευόταν από την βαρύτητα του ήλιου, κάτι που υποδείκνυε πως ήταν «περαστικό». Αρχικά είχε θεωρηθεί ότι είναι κομήτης, αλλά μία εβδομάδα αργότερα κατατάχθηκε εκ νέου στους αστεροειδείς από τους επιστήμονες.
Για τον Λόεμπ όμως και την ομάδα του, το παραπάνω συμπερασμα φανερώνει την επικίνδυνη τάση της επιστημονικής κοινότητας να αφήνει «αυτό που της είναι οικείο» να κατευθύνει τι ανακαλύπτει και τι όχι. «Πώς θα αντιδρούσε ένας άνθρωπος των σπηλαίων αν έβλεπε ένα κινητό; Έχοντας περάσει τη ζωή του βλέποντας πέτρες, θα νόμιζε ότι επρόκειτο απλά για μια γυαλιστερή πέτρα», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ο καθηγητής του Χάρβαρντ σύντομα άφησε το μυαλό του να επεξεργαστεί μια άλλη πιθανότητα: Κι αν το αντικείμενο αυτό δεν ήταν ουράνιο σώμα, αλλά ένα «σκουπίδι» από έναν εξωγήινο πολιτισμό;
Κάποιες ασυνήθιστες ιδιότητες του «Ουμούαμούα» στηρίζουν αυτή τη θεωρία, σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή και όσα αναφέρει στο βιβλίο του. Αρχικά οι διαστάσεις του και το σχήμα του που εμοιαζε με πούρο, το οποίο ήταν ακραία ασυνήθιστο για ουράνια σώματα που προκύπτουν φυσικά.
«Η γεωμετρία του Ουούαμούα ήταν πιο ακραία όσον αφορά τον λόγο διαστάσεων – του πλάτους προς το μήκος του – από τους πιο ασυνήθιστους αστεροειδείς ή κομήτες που έχουμε δει ποτέ». Ακόμη ένα στοιχείο που ο Λόεμπ θεωρεί ότι στηρίζει τη θεωρία του είναι η ασυνήθιστη φωτεινότητα του αντικειμένου, που ήταν «τουλάχιστον 10 φορές πιο ανακλαστικό από τους τυπικούς βραχώδεις αστεροειδείς και κομήτες του ηλιακού συστήματος». Ο Λόεμπ μάλιστα φτάνει στο σημείο να συγκρίνει την επιφάνειά του με εκείνη γυαλιστερού μετάλλου. Για τον καθηγητή πάντως, το πιο ισχυρό επιχείρημα ήταν ο τρόπος που κινούνταν ο «Ουμούαμούα»: «Η δυναμική απομάκρυνση από τον ήλιο… αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα», γράφει ο επιστήμονας, που παραθέτει στο βιβλίο του και άλλες… ύποπτες ανωμαλίες που τον κάνουν να διαφωνεί με το συμπέρασμα των συναδέλφων του.
Αν όμως ο «Ουμούαμούα» δεν ήταν κομήτης ή αστεροειδής, τι μπορεί να ήταν; Μία πιθανότητα, παραδόξως, προκύπτει από τεχνολογία που έχουμε ήδη εδώ στη Γη και χρησιμοποιείται για την ανάπτυξη «ηλιακών πανιών», ενός συστήματος πρόωσης διαστημικών σκαφών μέσω της πίεσης ακτινοβολίας που δημιουργείται από το φως του ήλιου (ή εναλλακτικά άλλη πηγή) καθώς αντανακλάται σε ειδικές επιφάνειες-καθρέφτες. Ο Λόεμπ διερωτάται: Αφού οι γήινοι είχαμε αυτήν την ιδέα, γιατί να μην την είχαν κάποτε και οι εξωγήινοι;
Ο καθηγητής του Χάρβαρντ και ένας συνάδελφός του έκαναν κάποιους υπολογισμούς και διατύπωσαν την υπόθεση ότι ο Ουμούαμούα δεν είχε στην πραγματικότητα σχήμα πούρου, αλλά ήταν πιθανώς ένα δισκοειδές αντικείμενο με μικρό πάχος και διαστάσεις που θυμίζουν τα προαναφερόμενα «πανιά», κάτι που εξηγεί την ασυνήθιστη επιτάχυνσή του καθώς απομακρυνόταν από τον ήλιο.
Όσο για τον σκοπό του, ο Λόεμπ δεν είναι απολύτως σίγουρος, αλλά θεωρεί ότι θα μπορούσε να ήταν ένα «διαστημικό σκουπίδι» που κάποτε λειτουργούσε ως «σημαδούρα» στο διάστημα από κάποιον εξωγήινο πολιτισμό. «Ο μόνος τρόπος να αναζητήσει κανείς [εξωγήινους πολιτισμούς] είναι να αναζητήσει τα σκουπίδια τους, σαν παπαράτσι που ψάχνουν τα σκουπίδα των σελέμπριτις», σημειώνει ο επιστήμονας.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
Κάπως έτσι ακούγεται μια supernova, σύμφωνα με τη NASA (Ηχητικό)
