Το 1972 ένας νέος αρχιτέκτων κλήθηκε να σχεδιάσει το πρώτο του έργο – μία κατοικία διακοπών για τους γονείς του, καθώς και ένα πρώιμο χώρο δουλειάς για τον ίδιο, πάνω σε ένα υπάρχον ημι-ισόγειο πέτρινο κέλυφος που έκτισαν οι πρόγονοι του τον 19ο και ανακαίνισαν στις αρχές του 20ου αιώνα. Η κατοικία βρίσκεται σε μία πλαγιά στις παρυφές ενός αμφιθεατρικού οικισμού αγναντεύοντας τον κάμπο του Αποκόρωνα και τα Λευκά Όρη. Η αρχική μελέτη προσπαθούσε να ανταποκριθεί στην κλίμακα του δρόμου υιοθετώντας αρχιτεκτονικά εξπρεσιονιστικά στοιχεία και επιδιώκοντας τη διαπερατότητα μέσα από τη “ροή του χώρου”, θέματα σχεδιασμού που απασχολούσαν τον αρχιτέκτονα εκείνη τη πρώτη μεταφοιτητική περίοδο.
Όπως σημειώνει το Ktirio.gr, το 2012 η ανακαίνιση αυτής την κατοικίας -από τον ίδιο αρχιτέκτονα- στάθηκε η αφορμή για ένα σχεδιαστικό απολογισμό της σαραντάχρονης πορείας του χωρίς καμία αλλαγή στην κλίμακα ή στη χωροθέτηση των λειτουργιών. Εκτός από την αναγκαία βιοκλιματική αναβάθμιση, η επιλογή των υλικών και ο σχεδιασμός των αρχιτεκτονικών λεπτομερειών υπάκουσαν σε μία επιτόπου αυτοσχέδια επεξεργασία μαζί με τους αντίστοιχους τεχνίτες ενώ αρκετά από τα υλικά μεταμοσχεύθηκαν από παλαιότερες φάσεις της κατοικίας. Απαραίτητη προϋπόθεση στο σχεδιασμό και στην κατασκευή ήταν η ύπαρξη κάποιων οικογενειακών αντικειμένων, κινητών επίπλων και κάποιων που είχαν σχεδιαστεί κατά καιρούς από τον ίδιο αρχιτέκτονα. Η οικοδομική ξυλεία -ξυλοδοκοί, κάσες, κουφώματα- χρησιμοποιήθηκαν για την αυτοσχέδια κατασκευή πάνω στα δέντρα στην παρακείμενη πλαγιά.
Η ιδέα για την κατασκευή ενός δεντρόσπιτου για παιδιά γεννήθηκε στον αρχιτέκτονα μαζί με τη γέννηση του παιδιού του, 19 χρόνια πριν. Η ευκαιρία για την υλοποίησή της δόθηκε όταν ο αρχιτέκτονας ξεκίνησε την ανακαίνιση της κατοικίας. Η αντικατάσταση της στέγης και των ξύλινων κουφωμάτων απέφερε ένα αρκετά μεγάλο σε όγκο “οικοδομικό” υλικό, που σε συνδυασμό με τον εντοπισμό ενός ξέφωτου ανάμεσα στα κλαδιά τεσσάρων δέντρων, σε διπλανή πλαγιά με μεσογειακή βλάστηση, επανέφεραν την ιδέα του δεντρόσπιτου. Όμως το παιδί-χρήστης ήταν πλέον ενήλικο άτομο. Έτσι έπρεπε να βρεθεί μία νέα λειτουργία. Η εξαιρετική θέα σε δύο χωριά στους πρόποδες των απέναντι βουνών, οδήγησε στην ιδέα της οργάνωσης δύο πάγκων εργασίας για 2-3 άτομα με αυτόν τον προσανατολισμό, ενώ η συνοδεία των ανοιξιάτικων ήχων των πουλιών πρόσθεσε και μια άλλη χρήση, αυτή του “χειμερινού καταφύγιου για ωδικά πτηνά”.
Καθώς η κατασκευή προχωρούσε, ωρίμαζε η σκέψη για ένα χώρο διαλογισμού, όπως το ιαπωνικό περίπτερο τσαγιού (Japanese tea house). Ταυτόχρονα άρχισαν να ασκούν την επιρροή τους δύο πράγματα: η λογική στη λεπτομεριολόγηση των υλικών δύο “ποιητών” του 20ου αιώνα: του Gerrit Rietvelt και του Frank Lloyd Wright και οι πρώιμες φοιτητικές μνήμες στη βόρεια Καλιφόρνια από τις αρχιτεκτονικές εφαρμογές και την αίσθηση της υλικότητας που απέπνεαν οι κατασκευές από ξύλο σεκόγιας. Το δεύτερο έπαιξε καθοριστικό ρόλο επειδή η διαθέσιμη ξυλεία ήταν περασμένη με κόκκινο-καφέ βερνίκι.
Έτσι, κάτω από το βάρος όλων αυτών των σκέψεων και των επιρροών, μέσα στην οργιώδη μεσογειακή βλάστηση και τη δραματικότητα του Κρητικού τοπίου, “παίζοντας” με τα υλικά και την παιδική τους διάθεση, αρχιτέκτονας και κατασκευαστής δημιούργησαν αυτοσχεδιάζοντας ένα χώρο περισυλλογής και εργασίας μέσα στη φύση.
