Ένα ιδιαίτερο άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε στο νεανικό site themillennials.gr, έγραψε το Γιώργος Ψωμιάδης. Πρόκειται για έναν 25χρονο Έλληνα ο οποίος μετά από ένα απρόοπτο περιστατικό, βρέθηκε να ζει 14 ημέρες χωρίς κινητό. Σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι από εμάς είμαστε… κολλημένοι με το smartphone μας. Το ίδιο κολλημένος ήταν και εκείνος. Μέσα από την εμπειρία του κατέληξε σε μερικά χρήσιμα μαθήματα.
Ολόκληρο το άρθρο έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο themillennials.gr
Είμαι από αυτούς που όταν ξυπνάνε ψαχουλεύουν το κομοδίνο πριν καν ανοίξουν καλά καλά τα μάτια τους. Από αυτούς που σκρολλάρουν για ένα μισάωρο πριν τα κλείσουν το βράδυ. Που δουλεύουν, αράζουν, τσατάρουν, διαβάζουν, φλετάρουν (πόσο αληθινό-θλιβερό) και κάνουν τα πάντα με το κινητό τους μέχρι να πάρουν την απόφαση, αργά, κάποια στιγμή το βράδυ, να κλείσουν τα δεδομένα, ή να σταματήσουν από ένστικτο, ίσως, σωτηρίας, την τρελή καθημερινότητα για να χαζέψουν μια θέα χωρίς να κάνουν τίποτα. Έστω για 5 λεπτά. Μόνο.
Όταν ένα πρωί ξύπνησα στην πάνω κουκέτα ενός δωματίου χόστελ, στη Βαρκελώνη, και έψαξα το κινητό μου, μου πήρε 2 λεπτά για να καταλάβω ότι είχε κάνει φτερά μαζί με τους 3, μονίμως ντίρλα, Άγγλους, που μοιράζονταν το δωμάτιο μαζί μας. Μου πήρε αλλά 2 για να συνειδητοποιήσω ότι το κινητό μου μάλλον περνούσε τον έλεγχο κάποιου αεροδρομίου, και ότι σε λίγο θα βρισκόταν κάπου στην Αγγλία. Ψάξιμο, ερωτήσεις, μέιλ, τηλέφωνα, ελπίδα και τελικά βρέθηκε. Μετά στάλθηκε και μετά έμαθα ότι θα έκανε περίπου μια βδομάδα για να έρθει. Το παρέλαβα σήμερα 14 μέρες μετά. Πως ένιωσα αυτές τις μέρες;
Στην αρχή κενός, να πασπατεύω τις τσέπες μου με μανία πριν αναχωρήσω για κάπου. Έπειτα ανικανοποίητος που χάζευα τα αξιοθέατα χωρίς να μπορώ να δείξω ότι τα χαζεύω, σε κάποιον. Μετά χαμένος που η μοναδική επικοινωνία με τη δουλειά μου γίνονταν το πρωί και το βράδυ όταν άνοιγα το λάπτοπ στο χόστελ. Όταν πια συμβιβάστηκα, κατάλαβα ότι μπορούσα να φάω, να βολτάρω, να θαυμάσω, να μιλήσω, να φλερτάρω, χωρίς να σκέφτομαι ότι κάτι μου λείπει όσο τα κάνω. Ναι, στο αεροδρόμιο, στην επιστροφή, συνδέθηκα από το κινητό του φίλου μου, ανέβασα μια φωτογραφία και απόλαυσα έστω και για λίγο τη δόση μου, έδειχνα ρε φίλε ότι πέρασα γαμάτα. Και μου είχε λείψει.
Αυτό που κατάλαβα τις επόμενες ημέρες είναι ότι τόσο καιρό χαζό-άραζα, χαζό-διάβαζα, χαζό-μιλούσα και χαζό-φλέρταρα μέσα από την αγαπημένη μου οθόνη. Κατάλαβα επίσης ότι χωρίς κινητό δεν έχουμε στον ήλιο μοίρα. Ότι όλα πάνε πίσω. Η δουλειά, η επαφή σου με άλλους, το πόσο μέσα είσαι στα πράγματα. Ότι είναι σα να διαμελίζεσαι.
Και ότι όσο τέλειο θα ήταν αυτό το ποστ να είναι μια ρομαντική διακύριξη ανεξαρτησίας από τον λατρεμένο μου φίλο που με συντροφεύει παντού, άλλο τόσο ψεύτικη θα ήταν.
14 μέρες για να συνειδητοποιήσεις ποσό χαζό-ζεις.
14 μέρες για να συνειδητοποιήσεις ότι δε μπορείς να κανείς αλλιώς.
