Μετά από 16 ολόκληρα χρόνια το Pastaflora, το καφέ στην Θεσσαλονίκη που ήταν hip πριν τους hipsters δεν σερβίρει άλλο καφέδες και κοκτέιλς στο χέρι. Το κατάστημα τερματίζει την λειτουργία του.
Όπως διαβάζουμε στη LIFO, η Pastaflora ήρθε στην Θεσσαλονίκη μια εποχή που όλα έμοιαζαν ίδια και ολίγον τι βαρετά. Το 2002 το στενό της Ζεύξιδος ξεκίνησε να φωτίζεται από ένα καφέ το οποίο ήσυχα και ρομαντικά έφερε μαζί του ζωή σε έναν δρόμο που είχε γεννηθεί νεκρός. Οι ιδιοκτήτες μάλιστα στις αρχές, είχαν τοποθετήσει έξω φαναράκια, θέλοντας να νικήσουν το σκοτάδι και να δείξουν ότι εκεί κάτι επρόκειτο να αλλάξει. Και τα κατάφεραν.
Σύντομα την Pastaflora άρχισαν να την αναφέρουν αρκετοί. Οι πρώτες ταπετσαρίες που διακοσμούσαν τους τοίχους και τα αντικείμενα μέσα στο καφέ, τα οποία ήταν τοποθετημένα με προσοχή κρύβοντας το καθένα ξεχωριστά τη δική του ιστορία, έκαναν τους επισκέπτες να νιώθούν μια οικειότητα που από καιρό αναζητούσαν. Το vintage στοιχείο το οποίο προέκυψε μέσα από την περίπλοκη διακόσμηση του, την έκανα talk of the town. Κάθε αντικείμενο στο εσωτερικό της ήταν τοποθετημένο σε συγκεκριμένο σημείο και με ιδιαίτερη προσοχή. Όλα για κάποιον λόγο. Αυτό το «επιμελώς ατημέλητο» που η Θεσσαλονίκη ζητούσε τότε μόνο σε χτενίσματα, ξαφνικά άρχισε να γίνεται τάση από ένα μικρό καφέ στα στενά της Ικτίνου. Η διακόσμηση μάλιστα ήταν τόσο προσεκτικά επιλεγμένη που αν κανείς άλλαζε μια θέση έστω και σε ένα αντικείμενο, οι ιδιοκτήτες θα το καταλάβαιναν αμέσως.
To Pastaflora Darling έγινε στέκι. Εκεί μπορούσε να πάει κάνεις μόνος του, χωρίς να νιώθει ότι τον κοιτούν περίεργα. Μα και αν ένα ζευγάρι μάτια κοιτούσε έμενε σε ένα πρόσωπο περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα, αυτό συνέβαινε γιατί υπήρχε ενδιαφέρον ερωτικό. Ναι, στην Pastaflora μέχρι και την τελευταία ημέρα προτού κλείσει, φλέρταρες. Η βόλτα στον εξωτερικό της χώρο, ήταν μια must κίνηση για τις παρέες που ήθελαν να δουν «τι παίζει» αυτή την ώρα. Κανένας δεν έλεγε «Πάμε από τη Ζεύξιδος». Όλοι μουρμούριζαν «Πάμε από την Pastaflora μια βόλτα».
Ο καφές που σέρβιρε δεν ήταν ο καλύτερος της πόλης αλλά κι αυτό έδειχνε να μην ενοχλούσε. Ήταν χαρακτηριστικό στην ομορφιά της. Πολλοί την επέλεγαν για τα αρωματικά τσάγια της, τα βίντατζ φλιτζανάκια και εκείνη την ρετρό καρέκλα που θύμιζε μια που είχε η γιαγιά σου στο μπαλκόνι. Και ύστερα ήταν οι νάνοι, η Μαίρη Αρώνη, τα σεμεδάκια, τα περίεργα φωτιστικά, η σερβιτόρα που γούσταρες, η Χόλι Γκολάιτλι στον τοίχο, ο μπάρμαν που σου έκλεινε το μάτι και οι θήκες για τη ζάχαρη. Ναι, στo Pastaflora Darling δε θα έπινες τον καλύτερο καφέ της πόλης. Αλλά αυτό λίγο ενοχλούσε.
