αρχικηΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣΕίναι 21 χρονών, καθηγήτρια ρομποτικής και ίδρυσε τη Unique Minds για να βοηθά μελλοντικούς φοιτητές. Η Διάνα Βουτυράκου μιλά στο It’s Possible

Είναι 21 χρονών, καθηγήτρια ρομποτικής και ίδρυσε τη Unique Minds για να βοηθά μελλοντικούς φοιτητές. Η Διάνα Βουτυράκου μιλά στο It’s Possible

Στην Ελλάδα ακούμε πολλές φορές την (μάλλον συντηρητική) άποψη, που λέει ότι ένας άνθρωπος 19,20,23 χρονών δεν μπορεί να έχει τη δική του επιχείρηση ή να διαχειρίζεται το δικό του project. Ευτυχώς όμως, υπάρχουν και αυτοί που αποδεικνύουν στην πράξη, ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Διάνα Βουτυράκου είναι 21 χρονών και εργάζεται ως καθηγήτρια ρομποτικής.

Ενώ παράλληλα, έχει ιδρύσει μαζί με τον Παύλο Σύμεντη την Unique Minds. Μια ΜΚΟ η οποία έχει ως σκοπό να ενημερώνει τους μαθητές για τις σπουδές που θα ακολουθήσουν. Έτσι ώστε να είναι σίγουροι για το ποια σχολή πρέπει να επιλέξουν. Το It’s Possible συνάντησε τη Διάνα Βουτυράκου. Η ίδια μιλά για το project της, τη ρομποτική, και αναφέρει ανάμεσα σε άλλα μια φράση: «Αν θέλεις πολύ κάτι, μπορείς να το πετύχεις. Το θέμα είναι να μην τα παρατάς».

Πως προέκυψε η ιδέα για τη Unique Minds;

Ήμουν περίπου 12 ετών, όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με την ρομποτική. Έψαχνα για το ποια σχολή μπορώ να δηλώσω στην Ελλάδα όταν ενηλικιωθώ, έτσι ώστε να σπουδάσω το συγκεκριμένο αντικείμενο. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα την έλλειψη πληροφόρησης που υπάρχει σχετικά με τις σπουδές. Μετά από ψάξιμο, κατέληξα ότι πρέπει να σπουδάσω ηλεκτρολόγος μηχανικός. Αρχικά οι γονείς μου θέλανε να σπουδάσω κάτι άλλο, όμως ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου και έτσι επέμεινα σε αυτή. Ενώ μάλιστα όλοι οι άλλοι μου λέγανε να δηλώσω και κάτι άλλο στο μηχανογραφικό, τελικά αυτή ήταν η μόνη σχολή που δήλωσα.

Μπήκα λοιπόν στη σχολή και είδα την πλειονότητα των συμφοιτητών μου να έχουν έρθει εκεί επειδή έγραψαν καλά στα μαθηματικά ή στη φυσική, και δεν είχαν ψάξει καν το πρόγραμμα σπουδών, έτσι ώστε να ξέρουν τι περίπου μαθαίνεις σε αυτή τη σχολή. Ουσιαστικά, κάποια άλλα παιδιά δεν κατάφεραν να μπουν εκεί, επειδή γράψανε χαμηλότερο βαθμό, ενώ στη θέση τους μπήκαν αυτοί που απλά έγραψαν καλά, και μπορεί να κάθονται τώρα στο αμφιθέατρο και να λένε «η σχολή είναι βαρετή, δεν μου αρέσει».

Παρόμοια εικόνα είχε και ο μετέπειτα συνιδρυτής της Unique Minds, Παύλος Σύμεντης, ο οποίος είχε περάσει σε σχολή Διεθνών και Ευρωπαϊκών σπουδών. Όλοι του λέγανε ότι να μπει εκεί, επειδή είχε γράψει καλά στις πανελλήνιες. Του ίδιου δεν του άρεσε, τα παράτησε στο δεύτερο χρόνο, έδωσε ξανά πανελλήνιες και μπήκε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο κομμάτι του Μάρκετινγκ. Μπαίνοντας στη σχολή, επειδή εκεί χρειάζεται χαμηλότερη βαθμολογία για να μπεις, είδε ότι οι περισσότεροι φοιτητές είχαν την εν λόγω σχολή ως 3η ή 4η επιλογή και τελικά βρέθηκαν εκεί. Δημιουργώντας έτσι ένα γενικότερο κλίμα αδιαφορίας.

Είδαμε το ίδιο πρόβλημα από δυο διαφορετικές πλευρές.

Στη δική μου σχολή είχα αδιάφορους φοιτητές γιατί απλά γράψανε καλά και μπήκανε εκεί, ενώ στη σχολή του Παύλου βρέθηκαν εκεί γιατί δεν γράψανε όσο καλά θα ήθελαν, και πήγαν στην 3η ή 4η επιλογή τους, με βάση τα όσα είχαν δηλώσει στο μηχανογραφικό.

Εμείς ψάχναμε το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τα πανεπιστήμια. Πέρυσι, κερδίσαμε μια υποτροφία και πήγαμε στις ΗΠΑ για 10 ημέρες. Εκεί είδαμε πανεπιστήμια όπως το MIT ή το Στάνφορντ. Μέσω ενός προγράμματος Educational Trip, το οποίο σου δίνει τα δυνατότητα να πας στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, να πάρεις γνώσεις και μετά να έρθεις εδώ για να βελτιώσεις το δικό σου πανεπιστήμιο. Φτάνοντας στα παραπάνω πανεπιστήμια, είδαμε τους φοιτητές με laptop, πλήρως οργανωμένους και συνειδητοποιημένους για το τι παρακολουθούν. Συζητώντας μαζί τους, καταλάβαμε ότι η μεγάλη διαφορά είναι το «πριν». Δηλαδή, μπαίνοντας στις σχολές τους εκείνοι ήξεραν το γιατί βρίσκονται εκεί. Οπότε αυτό έπρεπε να αλλάξουμε και εδώ. Έτσι δημιουργήσαμε τη Unique Minds.

Στην «ταυτότητα» τους site σας, γράφετε ότι προσωπικά αναγκαστήκατε να πείσετε τον κοινωνικό σας  περίγυρο για την επιλογή των σπουδών σας, παρόλο που θα έπρεπε να αποτελεί ατομική υπόθεση. Κάτι το οποίο αναφέρατε και προ ολίγου. Πως το αντιμετωπίσατε όλο αυτό;

Αρχικά να πω ότι δεν μπορώ να τους αδικήσω, πρώτον γιατί οι γονείς μου είναι γιατροί και όλοι οι γιατροί θέλουν ένα παιδί να αναλάβει το ιατρείο τους στη συνέχεια, και δεύτερον  έπαιξε ρόλο ότι στη δικιά τους εποχή το να έλεγε μια γυναίκα «θα μπω στο Πολυτεχνείο και θα σπουδάσω Ηλεκτρολόγος Μηχανικός», ήταν κάτι πολύ σπάνιο.

Νομίζω ότι πιο πολύ με τις πράξεις μου τους έδειξα ότι είμαι σίγουρη για την επιλογή μου. Κάθε χρόνο συμμετείχα σε πανελλήνιους διαγωνισμούς ρομποτικής, κάθε χρόνο πήγαινα σε παγκόσμιες Ολυμπιάδες ρομποτικής, οπότε ήταν λίγο μονόδρομος από ένα σημείο και μετά. Κατάλαβαν πόσο πολύ το ήθελα. Μετά, όταν άρχισα να δουλεύω και πάνω στη ρομποτική δεν μπορούσαν να πουν κάτι.

Η συνιδρύτρια της Unique Minds, Διάνα Βουτυράκου

Πρακτικά, τι είναι αυτό που κάνετε ως Unique Minds;

Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε, είναι να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ σχολείου και πανεπιστημίου. Ο μαθητής που σκέφτεται ή δεν έχει ιδέα τι θέλει να κάνει, να μπορέσει να δει στη θεωρία και στην πράξη, τι είναι αυτό που θα σπουδάσει. Αυτό το πετυχαίνουμε, φέρνοντας σε επαφή τους μαθητές με ενεργούν φοιτητές μέσα από τα Ακαδημαϊκά Ιδρύματα. Οι οποίοι ξέρουν τα θετικά και τα αρνητικά ενός πανεπιστημίου.

Ο εκάστοτε μαθητής μας βρίσκει μέσω των social media και της επίσημης ιστοσελίδας μας. Από εκεί και πέρα μπορεί να χρησιμοποιήσει και την πλατφόρμα μας, που συνδέει μαθητές μια φοιτητές. Και να λύσει τις απορίες του, όσο καλύτερα γίνεται.

Επίσης, διοργανώνουμε τις Unique Days, που είναι ημερίδες γνωριμίας των μαθητών με τα πανεπιστήμια. Αυτές γίνονται είτε μέσα στις σχολές, είτε σε άλλους χώρους όπως π.χ. το Εκθεσιακό Κέντρο Περιστερίου. Σε αυτά τα events παρουσιάζουμε κάθε φορά μια σχολή. Γίνονται ομιλίες, workshops, και οι μαθητές μπορούν να έρθουν σε άμεση επαφή με φοιτητές των σχολών.

Με δεδομένο ότι μιλάμε για ΜΚΟ –άρα όχι κέρδη- πως το έχετε διαχειριστεί προσωπικά έτσι ώστε να καλύπτετε τις οικονομικές σας ανάγκες; Κάνετε παράλληλες δουλειές για παράδειγμα;

Μια ΜΚΟ μπορεί να έχει έσοδα και έξοδα. Δεν μπορεί να έχει κέρδη. Μέσα στα έξοδα της, είναι και τα λειτουργικά έξοδα, άρα οι όποιοι μισθοί δίνει. Συνεπώς μπορείς να έχεις έναν μισθό, αν εργάζεσαι σε μια ΜΚΟ. Ωστόσο, ο μισθός καθορίζεται στην αρχή κάθε έτους και δεν μπορείς, για παράδειγμα, να τον αυξήσεις αν στην πορεία έχεις περισσότερα έσοδα. Αν δηλωθείς απλά ως ιδρυτής, δεν είναι απαραίτητο να έχεις μισθό. Εμείς έχουμε επιλέξει προς το παρόν να μην έχουμε μισθό. Θέλουμε να βοηθήσουμε σε κάτι, και δεν ήταν από την αρχή ο στόχος μας να βάλουμε χρήματα στην δική μας τσέπη.

Άρα αυτή τη στιγμή βιοπορίζομαι από την κανονική δουλειά μου. Πιθανόν στο μέλλον να ξεκινήσουμε να λαμβάνουμε κάποια χρήματα και από τη Unique Minds. Αυτό μπορεί να γίνει όμως, αφού πρώτα αποκτήσει κάποιες δυνατές δομές.

Μπορεί κάποιος χρονικά, να «τρέχει» μια ΜΚΟ και παράλληλα να έχει μια άλλη δουλειά;

Αν ήταν μόνο η δουλειά και η Unique Minds, πιθανόν θα έβγαινε χρονικά. Εγώ όμως έχω και τις σπουδές μου, οπότε τα περιθώρια είναι πολύ στενά.

Ξέρω ότι χρειάζομαι 27 ώρες, ενώ η ημέρα έχει 24 ώρες. Σίγουρα υπάρχει κόπωση, αλλά στην πορεία μαθαίνω πώς να το διαχειρίζομαι όλο αυτό.

Υπάρχει μια άποψη στην Ελλάδα, που λέει ότι ένας άνθρωπος 19, 20 ή ακόμα και 25 χρονών, δεν μπορεί να διαχειριστεί μια επιχείρηση, έναν Οργανισμό ή ένα project γενικότερα. Ποια είναι η άποψη σας πάνω σε αυτό, μιας και το πράττετε ήδη;

Όντως, το έχω δει και εγώ πολλές φορές, στη δική μου περίπτωση. Εκτός από όλα τα άλλα εμπόδια που έχω να ξεπεράσω, όταν προσεγγίζω έναν καθηγητή, έναν επιχειρηματία ή ακόμα κι ένα γονιό, έχω και το θέμα της ηλικίας. Πρέπει να πείσω την άλλη πλευρά, ότι μπορεί να είμαι 21, αλλά υπάρχει ένας επαγγελματισμός και μια συνέπεια σε αυτό που παρουσιάζω. Αυτό αλλάζει σιγά- σιγά με αρκετές δράσεις. Δεν αλλάζει επειδή απλά πήγα σε έναν άνθρωπο και του είπα κάτι.

Σίγουρα με βοηθά ότι έχω ένα καλό βιογραφικό. Εδώ και κάποια χρόνια προπονώ παιδιά για να πάνε σε Ολυμπιάδες ρομποτικής, άρα μπορώ πιο εύκολα να πείσω έναν γονιό για τη δουλειά μου. Αφού, δηλαδή, έχω καταφέρει να προπονήσω παιδιά για να πάνε σε Ολυμπιάδες ρομποτικής, το να τους μιλήσω για μια σχολή, μέσω της Unique Minds, είναι κάτι θεωρητικά πιο εύκολο.

Επίσης, εμάς μας χρηματοδοτούν π.χ. οι ελληνικοί σύλλογοι του MIT και του Στάνφορντ, άρα και αυτό βοηθά στο να πείσουμε κάποιον για τη δουλειά που κάνουμε. Εντάξει, στερεότυπα και προκαταλήψεις υπάρχουν παντού, οπότε μαθαίνεις μα μάχεσαι με αυτά.

Με την ρομποτική τι ακριβώς κάνετε και πως προέκυψε η ενασχόληση με αυτό;

Ασχολούμαι με την εκπαιδευτική ρομποτική. Αυτό αφορά το πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιο τη μηχανική και τη ρομποτική για να λύσει ένα πρόβλημα. Έχω εργαστεί ως καθηγήτρια στο American Community School of Athens, στο Πειραματικό Αθηνών και σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Πριν φτάσετε στο σημείο να διδάξετε, είχατε σπουδάσει κάτι σχετικό με το συγκεκριμένο αντικείμενο;

Όχι. Στο γυμνάσιο είχα συμμετάσχει στον πρώτο Πανελλήνιο διαγωνισμό εκπαιδευτικής ρομποτικής. Είχα κερδίσει με την ομάδα μου και είχαμε πάει στην Ολυμπιάδα ρομποτικής στην Κορέα. Από εκεί και πέρα συμμετείχα σχεδόν κάθε χρόνο. Σε Ολυμπιάδες στο Άμπου Ντάμπι, στη Μαλαισία, στο Κατάρ. Είχα κάνει επίσης ένα μικρό εργαστήριο ρομποτικής μέσα στο σπίτι μου και ψαχνόμουν πάρα πολύ.

Αυτές οι Ολυμπιάδες αρκούσαν, δηλαδή, για να σας δώσουν μια θέση καθηγήτριας σε κάποια σχολή.

Όταν έχεις π.χ. 9η θέση στον κόσμο, όπως ισχύει στην περίπτωση μου, τότε ναι σε επίπεδο εκπαίδευσης μπορείς να ανταπεξέλθεις. Σίγουρα, ένα πτυχίο πανεπιστημίου μπορεί να σε βοηθήσει ακόμα περισσότερο. Αλλά με δεδομένο ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει σχολή που να σε βγάζει «καθηγητή εκπαιδευτικής ρομποτικής», οι άνθρωποι που στελεχώνουν αυτές τις θέσεις, είναι άτομα με τέτοιες διακρίσεις. Κάπως έτσι τα κατάφερα κι εγώ.

Για εμένα, αν θέλεις πολύ κάτι, μπορείς να το πετύχεις. Το θέμα είναι να μην τα παρατάς. Αν δεν το θέλεις πολύ, στην πρώτη δυσκολία θα πεις «εντάξει, φτάνει».

Έρχεστε σε συχνή επαφή με φοιτητές. Πως βλέπουν τα πράγματα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο;

Πρώτα από όλα, πολλά παιδιά μας λένε «μακάρι να υπήρχε η Unique Minds όταν ήμασταν εμείς μαθητές». Και για αυτό θέλουμε να είμαστε εδώ και να βοηθάμε μαθητές. Το άλλο που βλέπω είναι το εξής: Ενώ την κρίση τείνουμε να τη βλέπουμε σαν απειλή, έχω αρχίσει να θεωρώ ότι είναι κάτι σαν ευκαιρία. Βλέπω φοιτητές να θέλουν να φτιάξουν ένα ανταγωνιστικό βιογραφικό, για να καταφέρουν να επιβιώσουν μέσα στην κρίση. Πολλοί φοιτητές σκέφτονται ότι αφού πλέον οι θέσεις εργασίας είναι λιγότερες, πρέπει εκείνοι να γίνουν καλύτεροι.

Αυτό είναι η προϋπόθεση για να δημιουργηθούν καλές νέες ιδέες. Βλέπουμε πολλές φοιτητικές startups να γεννιούνται, οι οποίες είναι πολύ αξιόλογες. Βλέπουμε ότι οι νέοι άνθρωποι ψάχνονται πολύ. Ακόμα και στην περίπτωση της Unique Minds, έχουν μαζευτεί περίπου 240 εθελοντές, οι οποίοι μας βοηθούν στη λειτουργία μας.

Θέλω να μου πείτε 1 πράγμα που σας αρέσει στα ελληνικά Πανεπιστήμια και 1 πράγμα που σας ενοχλεί.

Πολλά μου αρέσουν και πολλά με ενοχλούν. Θα αρχίσω από αυτό που με ενοχλεί περισσότερο. Είναι η νοοτροπία των φοιτητών που καλλιεργείται μέσα στα πανεπιστήμια. Δηλαδή, ότι θα πάω να περάσω το μάθημα με ένα «5», θα παρακολουθήσω όσο λιγότερο μπορώ και θα πηγαίνω κυρίως στις εξεταστικές. ‘Η θα είμαι μέσα σε ένα εργαστήριο και θα κοιτάω απλά να περάσει η ώρα και να φύγω.  ‘Η η νοοτροπία που λέει ότι θα μπω σε μια κομματική νεολαία για να μου δώσει σημειώσεις για να περάσω το μάθημα. Βλέπουμε επίσης ανθρώπους να βανδαλίζουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, χωρίς να τους νοιάζει.

Στα θετικά, το καλύτερο είναι ότι εν μέσω κρίσης και με την υποχρηματοδότηση που υπάρχει, καταφέρνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια να συναγωνίζονται κορυφαία Ιδρύματα του εξωτερικού. Είναι πολύ σημαντικό, ότι αυτή τη στιγμή έχουμε ελληνικά πανεπιστήμια μέσα στα 150 καλύτερα του κόσμου. Ειδικά στο κομμάτι της έρευνα. Άρα αφού έχει περιοριστεί η χρηματοδότηση, σημαίνει ότι γίνεται καλή δουλειά από τους καθηγητές, τους διδακτορικούς και τους φοιτητές που ασχολούνται με ερευνητικά projects μέσα στις σχολές.

Πως θα θέλατε να είναι το Unique Minds, σε 3 χρόνια από σήμερα;

Γενικά αυτό που ονειρεύομαι για την Unique Minds, είναι να αποτελεί αναγκαίο εργαλείο για κάθε μαθητή. Δηλαδή, κάθε παιδί πριν συμπληρώσει το βιογραφικό του, να λέει «Να συμβουλευτώ και τη Unique Minds για να λύσω τις τελευταίες μου απορίες». Θέλουμε να επεκταθούμε σε ακόμα περισσότερα πανεπιστήμια- για να το κάνεις αυτό όμως πρέπει να βρεις το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό μέσα από τη σχολή.

Το αμέσως επόμενο βήμα μας, είναι να πάμε και σε ΤΕΙ της Ελλάδας. Επίσης θα ήθελα να μη χρειάζεται στο μέλλον να πηγαίνουμε από σχολείο σε σχολείο για να ενημερώνουμε, αλλά να υπάρχει μια αιγίδα του υπουργείου -την οποία παλεύουμε τώρα να πάρουμε- και έτσι να ενημερώνονται αυτόματα όλα τα σχολεία της χώρας. Να ξέρει ο κόσμος ότι υπάρχει μια Unique Minds πάντα εκεί και πάντα δωρεάν, για να βοηθά τους μαθητές.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΧΟΛΙΑ

Αφήστε ένα σχόλιο

1 × four =